Ondanks de dichte mist dondert het kanon dag en nacht. Mijn rust draagt er de gevolgen van omdat ik elke keer weer wakker word. Wanneer zal ik dus kunnen terugkeren bij mijn geliefden, om er een beetje warmte en affectie te genieten. Ik ben hier zo alleen en de tijd lijkt me zo lang en eentonig. Om me een beetje te verstrooien, ben ik onze legerkwartieren gaan bezoeken. Wat een modderpoelen! Het Belgische volk zal nooit begrijpen dat er moed nodig is voor onze soldaten om daarin te leven. Niemand zal ooit het leed kennen dat deze mannen hebben doorstaan en nooit zal men later voor hen genoeg kunnen doen om hen dit te vergoeden. Meer dan achtentwintig maanden dat velen onder hen geen bed meer gezien hebben, dat zij slapen in het stro en in wat voor een hok! Men moet een stevige moraal hebben om dit te doorstaan.