De zon schijnt weer vandaag. Zou het de zon van de overwinning zijn?
Ik heb slecht geslapen, ik wijt dat aan het feit dat we zitten te wachten op onze aangekondigde aanval. De artillerie is gans de nacht erg actief geweest, als voorbode op het grote offensief. Om 5u30 barst er een erg intens trommelvuur los. De trillingen veroorzaakt door het kanongebulder schudden onze barakken dooreen, zodanig dat kleine voorwerpen op de schappen op de grond vallen. We wachten opgewonden op nieuws.
De kranten melden niet alleen dat Duitsland de voorwaarden van Wilson aanvaardt, maar ook de bloedige nederlaag van de moffen in de Champagne. Sedert 26 september verloren ze er 21.500 gevangenen, waaronder 499 officieren, meer dan 600 kanonnen, 3.500 mitrailleurs, 200 mijnenwerpers en veel materieel.
Rondom mij neemt het enthousiasme toe en vergroot nog wanneer de eerste berichten ons van het front bereiken. We vernemen dat onze troepen snel oprukken. Het zou gaan over meerdere kilometers, dat we veel gevangenen hebben genomen, maar ook dat we veel gekwetsten tellen, de meeste echter slechts lichtgewond.
Al ons lijden en miserie van die vier vermaledijde jaren zijn vergeten, de vergelding begint. Wat een geluk om het moment te beleven dat het monster verslagen is. De vreugde keert overal terug en onze zeges worden toegejuicht.
Eindelijk is de ochtend van bevrijding aangebroken, binnenkort vrede, die welgekomen vrede zal me het onbeschrijfelijk gelukkig maken wanneer ik al wie ik liefheb aan het hart kan drukken.
Deze morgen maakten we een mooi spektakel mee: 23 vliegtuigen in gevechtsformatie zijn over mijn hospitaal naar het front gevlogen. Nadien passeerden nog eens twee luchteskaders van 21 vliegtuigen elk.
De meest onwaarschijnlijke geruchten over de progressie van onze troepen doen de ronde. Ik schrijf ze niet neer vooraleer zeker te zijn dat ze wel kloppen.
Er zijn nog eens 350 gevangenen gepasseerd.