Deze morgen heeft er een Te Deum plaatsgevonden ter gelegenheid van de verjaardag van onze onafhankelijkheid. Wat een ironie! Sinds bijna vier jaar bevindt ons land zich onder de Pruisische laars, en onze families kreunen onder het juk van de bezetter terwijl wij sindsdien ronddwalen, als een moderne Ulysses, op enkele vierkante kilometer terrein die ons nog resten. Maar wat maakt het uit dat we onafhankelijk waren, en omdat we het een dag waren, zullen we het altijd zijn!!! Het zij zo, leve deze ideale onafhankelijkheid. Wat mij betreft zal ik het maar vieren wanneer het land zal gezuiverd zijn van de vijand en wanneer het me zal gegeven zijn om in alle vrijheid mijn vrouw en mijn kind tegen mijn hart te drukken. Maar jammer genoeg zie ik dit zachte moment nog niet in het verschiet en ik denk zelfs dat nog lange maanden zullen verstrijken.
Vandaag heeft men me mijn ordonnans ontnomen die sinds meer dan twee jaar bij mij was. Ik betreur dit sterk. Het moet nu eenmaal. Het zijn geen gelukkige momenten die we op dit ogenblik mogen verwachten.