De ganse nacht heeft men zwaar geschoten, het is opnieuw helder geworden. Vandaag blijven alle kabelbalonnen in de lucht, men zou zeggen dat het reusachtige rupsen zijn. Het kanon dondert zonder ophouden. Wat een mooie dag heb ik gehad! Ik heb deze morgen een tweede exemplaar van de foto’s van mijn lieve vrouw en klein meisje ontvangen, evenals een kaart gedateerd op 25 november. Met welk genoegen heb ik gezien dat mijn Augustake een voordracht heeft gegeven over het nijlpaard! Ik concludeer hieruit dat de natuurhistorie en vooral de zoölogie haar blijven interesseren. Heeft de smaak die ik vóór haar vier jaar heb zien ontstaan, zich dus blijven ontwikkelen? Zij hield van alle musea, en vooral deze over de Egyptische kunst en de natuurhistorie! Blijft ze deze verder bezoeken? Wat een ongeluk om niet bij haar te zijn om haar te ondersteunen in deze ideeën. Ik hoop dat ik weldra verder haar gids zal kunnen zijn in dit interessant domein van de natuurwetenschappen. Wat voor talenten onderken je bij haar, mijn lieve Mélanie, en hoe ongeduldig ben ik om haar te horen lezen en praten. Maar zij is waarschijnlijk ook ongeduldig om haar vader te horen vertellen over zijn voorvallen en zijn daden, en ook over de vreselijke gebeurtenissen waaraan ik heb deelgenomen en waaraan ik alle dagen nog deelneem. Op dit moment dondert het kanon zodanig dat mijn woning er van beeft. Mijn ramen trillen zonder ophouden. Men vraagt zich af hoe na zo’n hellevuur nog een enkele levende mens kan overblijven.
Ik vergeet te vermelden dat ik sinds een tweetal weken geen last meer heb van knopen die afspringen. Gedaan met in mijn vingers te prikken!! Ik heb in de handen van een van mijn officieren een knop ontdekt die speciaal gemaakt is voor militairen. Het is een soort drukknop. Men noemt hem de ‘vrijgezellenknop’. Ik heb er me snel twee dozijnen laten toesturen, en zo ben ik gered.
Dit jaar ontvangen we allen voor onze Kerstmis een halve liter wijn, en voor Nieuwjaar toiletzeep.