Deze morgen, bij het buitenkomen van de infirmerie, waar ik mijn zieken had verzorgd, viel er een groot stuk ijzer, met scherpe kanten, net als scheermesjes, afkomstig van een Duitse schrapnel die een van onze vliegtuigen had geraakt, neer op één meter van mij. Indien ik het op mijn hoofd had gekregen, ben ik zeker dat mijn notaboekje zou geëindigd zijn op 22 september. Wanneer men eraan denkt dat ons leven op elk moment kan ophouden, wordt men er niet vrolijk van. Maar we zijn zodanig gewoon geraakt om met het gevaar om te gaan dat we er geen aandacht meer aan schenken. In het vervolg zal ik toch wat voorzichtiger zijn, want ik wil mijn liefste echtgenote en dochter terugzien.