Grote fantastische verrassing. Ik heb vandaag de portretten van mijn echtgenote en mijn Augustake gekregen. Wat hebben die beelden van mijn teergeliefden mij plezier gedaan. Het komt me voor dat er met hen een beetje de sfeer van thuis is meegekomen. Ik ben gelukkig om hen in goede gezondheid te kunnen aanschouwen. Jij, Mélanie, zie ik terug zoals we mekaar verlieten, en het doet me ook plezier dat je er niet meer zo ongerust uitziet als op het vorige portret. Maar hoe is Augusta nier veranderd! Stel je voor liefste echtgenote dat de eerste foto die ik te zien kreeg bij het openmaken van het pakje, deze was van de kleine alleen. Ik had haar niet herkend en ik wist enkel dat zij het was toen ik de tweede foto zag, die samen met jou. Ik was zodanig geëmotioneerd dat ik haar niet herkende, dat ik geweend heb. Ja, Mélanie, ik heb geweend, want mijn grootste zorg tot nu toe was dat mijn kind mij niet meer zou herkennen, daar waar ik het was die zich afvroeg wie dat kleine meisje op de foto wel zou kunnen geweest zijn. Op een dag dat ik mij daarover zorgen had gemaakt, antwoordde je me ik haar niet meer zou herkennen, en je had gelijk. Maar eens de eerste emoties voorbij waren, heb ik met veel plezier jullie geliefde beeltenissen aan het hart gedrukt. Wat een goed idee heb je gehad om ze mij op te sturen, en wat een geluk dat ik ze nu in mijn bezit heb! Augustake is danig gegroeid en sterk. Wat is ze lief met haar kleine Calais in de armen. Ik heb als een gek de woordjes die ze mee stuurde omarmd, liefste Mienkepoes!!
