10 augustus

 De dag daarna vertoeven we de hele dag in de velden rond Nethen, met de opdracht de munitiekolonne te bewaken, waar zich nu ook een kolonne ziekenwagens bij voegt.
Ah! Die ziekenwagens. Men kan zich niets mistroostiger voorstellen. Wat een meelijwekkende troep vormen al die vrijgestelden uit vredestijd! Ze dragen nog steeds de kleren die ze bij hun oproep droegen. Er is geen tijd geweest om hen andere kledij te geven. Er zijn kostuums in allerhande varianten: van burgerkleren tot geestelijke. Bij die laatste, vinden we alle nuances: zwarte, bruine, witte, half wit-half zwart enz. Allen hebben iets van keukengereedschap bij: een met een braadpan, een andere met een soepkom en nog een andere met een beker die moet dienen om er het voedsel in te doen dat hen uitgedeeld wordt. Van zodra ze ergens halt houden, verspreiden ze zich in de omgeving om zich te bevoorraden. Het is grotesk en triestig tegelijkertijd.
Hetzelfde tafereel speelt zich natuurlijk ook af waar wij gestationeerd zijn.

Wij eten soep met de soldaten. ’s Avonds moeten we terug naar Nethen, niet vooraleer de hierboven vermelde kolonnes vertrokken zijn. Het had gans de voormiddag gekost om hen daar te krijgen, zo moeilijk was de toegang. Het vertrek ging een heel gedoe worden. Er was niets gebeurd om de uitgang van het veld te verbeteren, zodat een vrachtwagen met gereedschap voor de genie omkantelde. Het kostte heel wat moeite om hem weer op zijn wielen te zetten. Die dag duurde erg lang, en was vooral heel
warm.

11 augustus

De 11de augustus bezetten we dezelfde positie, maar deze keer gingen de kolonnes naar een betere locatie.
Vandaag horen we voor het eerst kanonnen in de verte. Het heeft er de schijn van dat het uit het oosten komt en het was rond 8u ’s morgens. Het blijft mooi weer, zodat we een goede dag in open lucht beleefden. De dagen schijnen nochtans lang te duren, vooral omdat de kranten ons niet blij maken. Terug naar Nethen om ’s anderendaags van daar opnieuw te vertrekken.

12 augustus

Deze keer maken we in het bos schuilplaatsen tegen de zon. In de verte horen kanongebulder. We ontvangen kranten uit Brussel. Ze worden gretig gelezen. Zo lijkt het vlugger avond te worden om terug te keren naar Nethen.

13 augustus

De 13de augustus opnieuw naar dezelfde plaats als de dag voordien. Ik eet er soep samen met de soldaten. Ongeveer een half uur lang hoen we kanonnen, nadien opnieuw stilte. Terug naar Nethen.

14 augustus

Nog maar eens naar onze zelfde plaats in het bos. Een Duitse tweedekker vliegt over onze kampplaats, zonder ons evenwel op te merken, daar we in het bos bleven. Zoals de dag voordien deel ik de soep met de soldaten enkeer ik ’s avonds weer naar mijn
apotheker.

15 augustus

Nog steeds mooi weer en we keren ook nog eens terug naar ons bos.
Kanongebulder in de verte. Opeens werden we wakker geschud door fel geweervuur,
we hielden immers onze siësta. We denken te worden aangevallen. We vernemen
echter dat het Belgische troepen zijn die op een Duitse Taube (vliegtuigtype)
schoten, die verdwijnt in de richting van Leuven. Later werd er verteld dat hij
daar neergeschoten is. We verblijven nog steeds in
Nethen

6 augustus

De dag nadien, onder een stralende zon, gingen we van Waver naar de omliggende bossen, waar we gans de dag bleven. Naar het schijnt als voorzorgsmaatregel tegen de vliegtuigen. Daar vernamen we de grandioze mislukking van de nachtelijke aanval van de Duitsers op de stelling Luik. Dat nieuws veroorzaakt groot enthousiasme onder de soldaten. ’s Avonds keren we terug naar Waver, in dezelfde kantonnementen.


7 augustus

Het regent. Reeds heel vroeg verlaten we Waver met bestemming Hamme-Mille. Van daar begeven we ons naar het bos van Meerdael, onder een striemende regen, en blijven er tot ’s avonds. Als beschutting bouwen de soldaten van de 19de brigade hutten van omgehakte bomen. De hutten worden bedekt met takken en stro, waar de velden vol van liggen. Er zijn er in alle vormen en formaten. Sommige zijn zo groot dat men er een volledig peloton kan in onderbrengen. In onze hut zijn we maar met drie: kapitein Déom (19de gemengde brigade: 1ste & 3dekarabiniers), onderluitenant Vidrick en ikzelf. Onder deze beschutting deert de tijd ons niet. We bespreken de schaarse oorlogsberichten die de wederopgeroepenen melden.
Tegen de avond vertrekken we naar Nethen, waar ik gekantonneerd wordt bij apotheker Dossogne.


8 augustus

De 8ste augustus keren we terug naar onze hutten van de dag voordien. Aangezien het weer opnieuw beter was, bleven we deze keer buiten. In de nacht van de 7de op
8ste werd een onvoorzichtige wachter van het kasteel van Nethen door een schildwacht neergeschoten. ’s Avonds terug naar Nethen. Het is een tamelijk groot dorp, dat zich uitstrekt langsheen de weg van Hamme-Mille naar Sint-Joris-Weert.


9 augustus

De 9de raken de rantsoenen op, vooral het
vlees. Het brood is verre van goed. We blijven de ganse dag in rust in het
dorp.

Ecrit au jour le jour pour ma chère femme et ma petite Augustake


2 augustus

De mobilisatie werd afgekondigd in de nacht van 31 juli op 1 augustus. In de nacht van 2 op 3 was ze beëindigd, en wanneer ik me in de kazerne aanmeldde om 5u30 ’s morgens, vernam ik dat het regiment zich tegen 6 u naar het concentratiepunt zou begeven op de Tervurenlaan. Tot dusver was er een enorme activiteit ontplooid. De 2de had ik het immense transport gezien dat de 6de legerdivisie – de mijne (1stekarabiniers) – zou begeleiden.

3 augustus

De 3de augustus om 5u30 ’s morgens ging ik naar huis om afscheid te nemen van vrouw en kind. Het spreekt vanzelf dat dit pijnlijk viel. De kleine sliep nog en we moesten haar wekken. Ze bleef haar“petit papa chéri” maar kussen. Uiteindelijk, na een laatste knuffel, verliet ik het huis, met pijn in het hart. Ik vervoegde het 1stekarabiniers, dat reeds vertrekkensklaar stond op de koer van de kazerne. Kort daarop verlieten we het Daillyplein, waarna we, via de Victor Hugostraat, de grote ringlaan bereikten. Op het einde van de Félix Marchallaan zag ik mijn echtgenote terug, die me niet wou laten gaan zonder me een laatste vaarwel toe te wensen.
We volgden de Tervurenlaan naar het Vierarmenkruispunt (Quatre-Bras), waar gans de divisie moest verzamelen. Het weer was heerlijk, en met de stralende augustuszon was het een schitterend spektakel om onze regimenten te zien defileren. Op kop een peloton rijkswachters te paard die er prachtig uitzagen. Daarna kwam de cavalerie, op haar beurt gevolgd door 6 infanterieregimenten, met hun artillerie en wagens. Weinig volk onderweg: de Brusselaars sliepen nog en wisten niet van ons vertrek.
Bij de Quatre-Bras bleven we gans de dag in het bos. Er werd gepraat, er werd gelachen. Op dat ogenblik is iedereen ervan overtuigd dat we naar de grens trekken om er de wacht op te trekken zoals in 1870, en dat onze rol zich daartoe zal beperken.
Groot was onze verbazing wanneer we vernamen dat Duitsland een ultimatum gesteld had tegen het kleine België. Dat betekende voor dat land een explosie van haat die weldra tot verbittering zou leiden. Een grandioze ceremonie deed ons omstreeks 16 u overlopen van patriottisme. De nieuw gevormde regimenten 2de, 3de en 4de
karabiniers kregen hun vlag overhandigd.
Terwijl de verschillende korpsen gevormd werden, groepeerden de soldaten van het 1ste karabiniers zich rond hen. Eerst was 2deregiment aan de beurt.
Wanneer de vlag voor de troepen verscheen, hadden deze het geweer gepresenteerd,
waarna de kolonel een toespraak hield die bol stond van patriottisme. Dan werd
de Brabançonne gespeeld en wanneer de vlag voor het regiment paradeerde, staken
alle manschappen hun hoed op hun geweer en juichten zonder ophouden. Onder de
soldaten van het 1ste, als toeschouwers, was het delirium minstens even groot. Menige soldaat en  officier had de tranen in de ogen. Diezelfde parade werd herhaald voor het
3de en 4dekarabiniers. Een dergelijke bedwelmende scene, die zich in dit prachtige woud afspeelde, was werkelijk onbeschrijflijk.

Een Duitser sloeg dit allemaal gade, maar hij kreeg niet de kans het verder te vertellen. Al een tijdje hield een kreupele draaiorgelspeler, met een blauwe bril, zich in de buurt van de troepen op. Hij werd al snel herkend en opgepakt voor spionage. Waarschijnlijk heeft zijn zieltje zich inmiddels bij dat van zijn voorvaderen gevoegd.
Omstreeks 19u verlieten we de Quatre-Bras met bestemming Tervuren, waar we die avond gekantonneerd waren.

4 augustus

’s Anderendaags, de 4de augustus, verlieten we het dorp om 5u met bestemming Waver. Een stralende zon zorgt voor mooi weer. Maar wat maakt het uit, de oorlog werd verklaard en met vaste pas trekken we de vijand tegemoet.

In Waver is het enthousiasme groot. Overal vlaggen en iedereen, zowel mannen, vrouwen als kinderen dragen tricolore armbanden. De troepen worden toegejuicht in de straten en alles wat men maar vinden kan, wordt hen aangeboden: bier, koffie, sigaren, sigaretten, chocolade enz…. Een volksvrouw wil me absoluut verplichten een reep chocolade aan te nemen en is misnoegd wanneer ik haar voorstel het aan de soldaten te geven.

Ik wordt bij een apotheker ondergebracht, maar ik wordt gans de nacht wakker gehouden door het over en weer gaan van soldaten die een voorraad  geneesmiddelen komen inslaan om voorzien te zijn op de gevechten.

5 augustus

De 5de blijven we de hele dag in Waver, waar we vernemen dat de onverhoedse aanval van de Duitsers op de fortengordel rond Luik afgeslagen werd, waarbij de vijand grote verliezen leed.

Uit verveling wandelden we door de straten van de stad, want de herbergen , waar we gewoonlijk elkaar ontmoetten, waren gesloten op bevel van de overheid. Ze waren slechts geopend van 12 tot 14u en van 18 tot 20u. Om 21u moest iedereen binnen zijn.


’s Namiddags had ik de gelegenheid om Louwart, mijn ordonnans,
naar Brussel te sturen om de groeten over te maken aan mijn echtgenote en mijn
dochter. ’s Avonds was hij terug met hun
wedergroeten.