Gisteren bleven we ter plaatse. Vandaag beginnen we een nieuw offensief na slechts drie minuten artillerievoorbereiding en onze mannen trekken nogmaals vooruit in de richting van Rumbeke. In een sprong geraken we tot aan de spoorweg Roeselare-Menen en veel krijgsgevangenen vallen in onze handen. Ditmaal zijn het mannen van
de Pruisische garde die door onze Karabiniers afgeranseld worden. Dokter Dufoux van het 3de Regiment Karabiniers is door een kogel in het hart omgekomen en wordt meteen begraven achter een huis op de steenweg Roeselare-Menen, net ten noorden van Zandmolen. De Duitse weerstand is er heftiger geweest en wij hebben er nogal wat verliezen geleden. Verschillende compagnies hebben geen officieren meer. Luitenant Lechien van de 6de Genie is ook gesneuveld. Tijdens ons oprukken hadden wij niet alle Duitsers gevangen kunnen nemen. Zo waren er die zich verdoken hielden en ons daarna in de rug schoten. Er waren er zelfs die zich eerst overgaven en als je onbedacht naderbij kwam, met granaten wierpen. Die zijn natuurlijk afgemaakt om hun laffe daden.
In de late middag trekken we in de richting van het kasteel van Rumbeke, dat algauw in onze handen valt. Het park ligt er bijna ongeschonden bij. Van daar rukken we op naar het dorp. De Duitsers schieten bijzonder veel met gas, zodat we dikwijls onze maskers moeten opzetten. Alle ruiten in het dorp zijn stuk en de vijand heeft de kerk opgeblazen. Nochtans duidt alles erop dat de Duitsers hier nog maar een paar dagen weg zijn en wij hebben zelfs het genoegen enige Rumbekenaars te verlossen. Maar de tijd ontbreekt om lang met die mensen te praten: we trekken nog vooruit langs de
steenweg naar Izegem tot op vierhonderd meter en dan draaien we links en maken ons klaar om de vaart over te trekken. Maar men kondigt aan dat de vrachtwagen die de brug moest aanbrengen op de steenweg van Roeselare op een mijn is gereden en
vernietigd is. Wij moeten dus vóór de vaart blijven liggen. Ik installeer mijn hulppost
eerst in het huis van de bareelwachter van de spoorweg en daarna in een huis op de steenweg Rumbeke-Izegem op een honderdtal meter achter de spoorlijn. Het is 4.00
uur eer ik in de kelder op een plank een ogenblik rust kan nemen. Maar al ben ik moe, de dag is goed geweest en onze Karabinierkes hebben 3.300 Duitsers krijgsgevangen
genomen en onze doodsvijanden verplicht nog een zestal kilometer van ons geliefd landje prijs te geven.
de Pruisische garde die door onze Karabiniers afgeranseld worden. Dokter Dufoux van het 3de Regiment Karabiniers is door een kogel in het hart omgekomen en wordt meteen begraven achter een huis op de steenweg Roeselare-Menen, net ten noorden van Zandmolen. De Duitse weerstand is er heftiger geweest en wij hebben er nogal wat verliezen geleden. Verschillende compagnies hebben geen officieren meer. Luitenant Lechien van de 6de Genie is ook gesneuveld. Tijdens ons oprukken hadden wij niet alle Duitsers gevangen kunnen nemen. Zo waren er die zich verdoken hielden en ons daarna in de rug schoten. Er waren er zelfs die zich eerst overgaven en als je onbedacht naderbij kwam, met granaten wierpen. Die zijn natuurlijk afgemaakt om hun laffe daden.
In de late middag trekken we in de richting van het kasteel van Rumbeke, dat algauw in onze handen valt. Het park ligt er bijna ongeschonden bij. Van daar rukken we op naar het dorp. De Duitsers schieten bijzonder veel met gas, zodat we dikwijls onze maskers moeten opzetten. Alle ruiten in het dorp zijn stuk en de vijand heeft de kerk opgeblazen. Nochtans duidt alles erop dat de Duitsers hier nog maar een paar dagen weg zijn en wij hebben zelfs het genoegen enige Rumbekenaars te verlossen. Maar de tijd ontbreekt om lang met die mensen te praten: we trekken nog vooruit langs de
steenweg naar Izegem tot op vierhonderd meter en dan draaien we links en maken ons klaar om de vaart over te trekken. Maar men kondigt aan dat de vrachtwagen die de brug moest aanbrengen op de steenweg van Roeselare op een mijn is gereden en
vernietigd is. Wij moeten dus vóór de vaart blijven liggen. Ik installeer mijn hulppost
eerst in het huis van de bareelwachter van de spoorweg en daarna in een huis op de steenweg Rumbeke-Izegem op een honderdtal meter achter de spoorlijn. Het is 4.00
uur eer ik in de kelder op een plank een ogenblik rust kan nemen. Maar al ben ik moe, de dag is goed geweest en onze Karabinierkes hebben 3.300 Duitsers krijgsgevangen
genomen en onze doodsvijanden verplicht nog een zestal kilometer van ons geliefd landje prijs te geven.
RSS-feed
