Een beschieting met zo'n geweld hebben we op post 3 voordien nooit meegemaakt. We krijgen niet het minste nieuws. want de telefonische verbindingen zijn verbroken. Kolonel Gracia beveelt een man van nr. 2 bij nr. 3 te gaan kijken om inlichtingen in te winnen. Niet het minste teken van leven. Dan doet hij een beroep op de goede wil van de officieren. Daar ik ondertussen goed de weg ken, bieden luitenant Crèvecoeur en ik ons aan om op verkenning te gaan en eventueel gewonden te verzorgen. We steken langs de passerelle de IJzer over en volgen een kleine rechte greppel die naar post nr.1 leidt en vandaar gaat het verder naar nr. 3. We moeten ongeveer vierhonderd meter door hoog gras sluipen in een moerassig terrein vol afval en enkele kadavers van koeien. Ik ben beweeglijker dan mijn gezel en kom vijf minuten eerder ter bestemming. De post is ondersteboven geschoten, maar er zijn geen menselijke verliezen. Ik neem wat foto's en drink enkele whisky's, aangeboden door de bevelhebber van de post, onderluitenant Johnson. Daarna keren we naar onze loopgraven terug, waar ik badend van het zweet na de pijnlijke inspanning aankom. De Duitsers hebben me niet te veel zorgen gebaard, maar het was een gevaarlijke onderneming:
1. omdat ik door onbekend terrein trok zonder informatie over wie de post in handen had
2. omwille van het moerassige terrein vol afval en kadavers, waar ik sluipend door moest
3. omdat de Duitsers mij bij het minste onraad met shrapnels of geweervuur bestookt zouden hebben
Als gevolg van dit alles heeft kolonel Gracia aan de leiding van de divisie een lovend rapport gestuurd over mij.