’s Nachts moeten twee raids plaatsvinden: een door de 1ste Karabiniers en een door mijn regiment in Sint-Joris, waar ik een eerste verpleegpost moet installeren. Omstreeks 23.00 uur regent het Duitse gasgranaten over Nieuwpoort, zeker tot 10.00 uur. Om 02.00 uur moet ik me door de stikwalm naar mijn post in Sint-Joris begeven. Ik hou mijn gasmasker klaar en snuif eerst een beetje de lucht op om te weten of het nodig is het op te zetten. Me dunkt dat de geur niet doordringend is en ik gerust kan doorstappen. In Sint-Joris slagen onze mannen erin een mitrailleur buit te maken en ze komen ongedeerd terug, uitgenomen de aalmoezenier Dom Franco de Wyels, die een wonde aan de rechterarm met beenbreuk heeft opgelopen en die ik ter plaatse verzorg. Ondertussen hebben de Duitser Nieuwpoort opnieuw met gas bestookt. Nu is de geur die aan formol doet denken wat sterker. Maar niemand van ons ondervindt hinder en we zetten onze maskers niet op. Rond 08.00 uur komen enkele mannen naar mijn post met vergiftigingsverschijnselen. Na een eerste verzorging stuur ik hen
door naar het hospitaal. Steeds nieuwe ongelukkigen komen er aan met roodgeweende ogen en bloedfluimen hoestend, maar ik doe mijn werk voort zonder iets te voelen. Rond 14.00 uur voel ik een prikkeling aan mijn ogen en wellen er enige tranen op. Ik hecht er niet veel belang aan en werk verder. Meer dan tweehonderd soldaten heb ik op dat ogenblik naar het hospitaal doorgestuurd. De prikkeling op mijn ogen wordt pijnlijk en het is alsof er een waas, een lichte rook voor het gezicht zweeft. Ik heb niet veel tijd eraan te denken, want steeds nieuwe slachtoffers komen aan. Omstreeks 16.00 uur zie ik bijna niets meer. Mijn hoofd begint te gloeien en mijn oogleden knipperen krampachtig. De tranen vloeien over mijn kaken. Mijn collega dokter De Decker is al afgevoerd. Al wat ik nog kan, is de briefjes van de soldaten tekenen met grote onleesbare letters. Nu begin ik te braken en ik voel me zo doodmoe dat ik mij moet laten vallen en zo blijf doorsukkelen. Om 18.00 uur is elk slachtoffer geëvacueerd en laat ik me meenemen in een wagen die me naar het hospitaal De Oceaan in De Panne brengt. Ik word er helemaal ontkleed en gewassen, ze verzorgen mijn ogen en stoppen me in bed. Ik zie hoegenaamd niets meer en mijn hoofd staat op
barsten. Het wordt een nacht vol emoties.
door naar het hospitaal. Steeds nieuwe ongelukkigen komen er aan met roodgeweende ogen en bloedfluimen hoestend, maar ik doe mijn werk voort zonder iets te voelen. Rond 14.00 uur voel ik een prikkeling aan mijn ogen en wellen er enige tranen op. Ik hecht er niet veel belang aan en werk verder. Meer dan tweehonderd soldaten heb ik op dat ogenblik naar het hospitaal doorgestuurd. De prikkeling op mijn ogen wordt pijnlijk en het is alsof er een waas, een lichte rook voor het gezicht zweeft. Ik heb niet veel tijd eraan te denken, want steeds nieuwe slachtoffers komen aan. Omstreeks 16.00 uur zie ik bijna niets meer. Mijn hoofd begint te gloeien en mijn oogleden knipperen krampachtig. De tranen vloeien over mijn kaken. Mijn collega dokter De Decker is al afgevoerd. Al wat ik nog kan, is de briefjes van de soldaten tekenen met grote onleesbare letters. Nu begin ik te braken en ik voel me zo doodmoe dat ik mij moet laten vallen en zo blijf doorsukkelen. Om 18.00 uur is elk slachtoffer geëvacueerd en laat ik me meenemen in een wagen die me naar het hospitaal De Oceaan in De Panne brengt. Ik word er helemaal ontkleed en gewassen, ze verzorgen mijn ogen en stoppen me in bed. Ik zie hoegenaamd niets meer en mijn hoofd staat op
barsten. Het wordt een nacht vol emoties.
RSS-feed
