In Kruis Abeele verblijven we in barakken zonder verwarming. Nooit eerder was ik in een kantonnement zo smerig als dit. De10de ‘s middags komt de aflossing. Te paard rij ik naar Leisele, waar ik gekantonneerd ben bij Delva, op de weg naar Klein Leisele. Ik ben zo smerig dat ik vies ben van mezelf. Mijn eerste taken zijn een grondige scheerbeurt en veranderen van ondergoed. Wat een luxe zich voor het slapengaan te kunnen omkleden en tussen de lakens te kruipen.
Van 8 tot 10 december
In Kruis Abeele verblijven we in barakken zonder verwarming. Nooit eerder was ik in een kantonnement zo smerig als dit. De10de ‘s middags komt de aflossing. Te paard rij ik naar Leisele, waar ik gekantonneerd ben bij Delva, op de weg naar Klein Leisele. Ik ben zo smerig dat ik vies ben van mezelf. Mijn eerste taken zijn een grondige scheerbeurt en veranderen van ondergoed. Wat een luxe zich voor het slapengaan te kunnen omkleden en tussen de lakens te kruipen.
0 Comments
Van 4 tot 7 december
In de loopgraven ter hoogte van Diksmuide langs de spoorlijn Diksmuide-Nieuwpoort14 (Loopgraaf Petrograd). Ik verzeker de gezondheidsdienst in de Compagnie van de Rehabilitatie, samengesteld uit soldaten die om diverse redenen door de krijgsraad een veroordeling hebben opgelopen. Deze mannen hebben gevraagd om de gevangenis te mogen verlaten en hebben beloofd aan het front een voorbeeldig leven te leiden om hun fouten uit te wissen. Ik moet toegeven dat ze zich heel goed gedragen. Als bevelhebber hebben ze luitenant Bevech, die toen een Duitse parlementair hem in Namen kwam aanmanen zich met zijn compagnie over te geven, de Duitser met de revolver in de vuist naar de Belgische linies leidde. Daar aangekomen arresteerde hij de parlementair. Hij had zijn hele compagnie gered. Een man vol energie. We bevinden ons in een gevaarlijke sector omwille van de vele verloren kogels die gemakkelijk mannen kunnen verwonden omdat de borstweringen hier niet hoog zijn. Je moet je voortdurend bukken om je niet te veel bloot te stellen. In de nacht van 6 december word ik naar het kerkhof van Kaaskerke geroepen om een soldaat te verzorgen die door een kogel is verwond. Dit kerkhof is de minst beschermde plek van onze sector. De vroegere spoorlijn Diksmuide-Nieuwpoort, nu fiets- en wandelpad. Om er te geraken moet je eerst onder de rails van de spoorweg door en daarna over de vaderlanderkes van de loopgraven klauteren zonder de minste dekking. Voortdurend sissen kogels om me heen. Met de brancardiers zoeken we naar de gewonde. Geen spoor. Vuurpijlen verlichten onheilspellend de trieste omgeving. Uiteindelijk weet een soldaat ons te vertellen dat een wapenmakker uit angst door het lint ging en dat ze hem naar een schuilplaats gebracht hebben. Die abri is een kelder met een stevige bovenkant. Ondertussen heeft onze vriend zich volledig herpakt. In plaats van een verwonding door een bal (kogel) had hij te lijden onder een stevige hysterische bui. Zijn strijdmakkers, die dergelijke scènes niet gewoon zijn, dachten dat hij gewond was en verzochten mij om snel te komen. En zo riskeer je soms je leven in de loopgraven voor niets. Mijn dochtertje Elza is vandaag één jaar oud. Op 7 december ’s avonds vertrekken we naar Kruis Abeele, waar we in reserve liggen. |
Archives
November 2018
|