Woensdag 19 augustus


In alle vroegte waren er al troepenbewegingen. Om 6u werd er aan de andere kant van Aarschot grote strijd geleverd. Het station werd door de Duitsers gebombardeerd. Het peloton van mijn compagnie kreeg het bevel om terug te trekken. Rond 7u30 zag ik de laatste trein vertrekken. Rond 8u30 deed het gerucht de ronde dat bevel werd gegeven tot een algemene terugtrekking binnen de fortengordel rond Antwerpen.
De vluchtelingenstroom van burgers, die gisterenmorgen begon, hield nog steeds aan. Het was een afschuwelijk spektakel. Al die mensen met kar of kruiwagen, wenend, half gekleed, vol verdriet, vluchtend uit schrik voor de Duitsers, en de calvarietocht bleef maar duren, nog schrijnender.
Mijn compagnie trok terug langs zijwegen, links van de steenweg, die in Wezemaal uitkwamen. Daar zagen we troepen van verschillende regimenten, dusdanig was de terugtocht gedesorganiseerd, het leek meer op een wanordelijke vlucht Ik herinner mij dat we langs Rotselaar en Werchter langskwamen, om in de namiddag, met de compagnie in de buurt van St-Kathelijne-Waver uit te komen, waar we de nacht in een weide doorbrachten. Veel manschappen waren achtergebleven met pijnlijke voeten of om andere redenen. Door het stof zagen we er uit als negers en we leden grote honger en dorst. We hoorden dat het 26ste linie veel verliezen had geleden in Aarschot. We hebben ons die nacht verwarmd aan een vuur van struiken. We hebben praktisch niet geslapen, ondanks onze vermoeidheid.

Dinsdag 18 augustus


In de voormiddag verwittigden burgers per fiets ons dat er een twintigtal Duitse Ulanen in de buurt waren. Tegen de middag staken deze inderdaad de brug over de Demer over, met één van onze soldaten, die een Duitse ruiter neergeschoten had. De Duitsers verscholen zich meestal in de bossen. In de namiddag werden ons telefonisch gemeld dat ze zich in de buurt van Rotselaar ophielden. Daarop vertrok een sectie van mijn compagnie met de trein naar Rotselaar om die Duitsers te doden of gevangen te nemen. Aangezien ze reeds verdwenen waren, keerden onze mannen onverrichterzake terug, zonder overwinning.
Ik moest mij bij de luitenant melden, op de steenweg, een tweehonderd meter van de spoorlijn Aarschot-Leuven. Rond 18u kwamen er vijf treinen vol soldaten aan. Ze kwamen uit de buurt van Landen en Tienen en dienden als versterkingen, hetgeen toch iets wou zeggen. Langs de weg was er ook een voortdurende doortocht van wagens en kanonnen om hun stellingen in te nemen.
’s Nachts hielden we om beurt de wacht en sliepen in de gracht. Ik heb een luide ontploffing gehoord: onze genie heeft de voornaamste brug over de Demer opgeblazen. Donkere nacht.

Maandag 17 augustus


Alle dagen zeer vroeg op. Rond 10u werd een peloton van onze compagnie naar het station van Aarschot gestuurd, terwijl het peloton waar ik deel van uitmaakte, de wacht optrok op de steenweg naar Leuven, net buiten de stad. De luitenant stelde enkele posten op de flank op. Ikzelf zat op de linkse
observatiepost op een heuvel, van waar we uitstekend in de verte konden kijken. Mijn post telde 6 man en ikzelf. We bevonden ons in de buurt van een huis, waarvan de bewoners ons hooi brachten om ons op te leggen, evenals eten en drinken. De dag ging voorbij zonder dat er iets te melden viel. Er waren wel constant troepenbewegingen op de steenweg, en ook veel kanonnen. We hebben de nacht onder de blote hemel doorgebracht. Gelukkig was het weer erg goed. De wacht was waakzaam, het was een donkere nacht.

Van 10 tot 16 augustus


Ik herinner me vaag waar we langs kwamen. We zijn in elk geval in twee dorpen in de buurt van Leuven gekantonneerd geweest. Een ervan was Kessel-Lo, waar we in de gemeenteschool verbleven. Alle dagen overal vluchtelingen. Goed nieuws over de oorlog was schaars. De forten van Luik hielden wel stand, maar de Duitsers rukten toch snel op richting Frankrijk. De 13de of 14de is het 6de linieregiment vertrokken naar Aarschot, waar mijn compagnie in een danszaal gekantonneerd werd. Langs weerszijden van de weg naar Diest hebben we loopgrachten gegraven. We zagen geen Duitsers, enkel vluchtelingen. ’s Avonds sliepen we in ons kantonnement. Veel troepenbewegingen. Het proviand werd regelmatig aangevoerd.

Het dagboek herneemt op 16 augustus 1914

Zondag 9 augustus


Gans de nacht niet geslapen. Om 9u werd de wacht afgelost, waarna ik de mis bijwoonde in de kerk van Winksele, samen met veel oldaten  dorpsbewoners. De soldaten mochten het dorp niet uit.

Zaterdag 8 augustus


Om 9u de wacht op getrokken met 12 man, 2 korporaals en een klaroen, om de veiligheid van de troepen gekantonneerd in Winksele te  garanderen. Op ieder straateinde werd een dubbele wachtpost opgesteld. Niets te melden.

Vrijdag 7 augustus

In de voormiddag inspectie van de wapens, munitie en reserveproviand. Het proviand werd door auto’s aangevoerd. Veel soldaten in het dorp. Uitleg over de uitrusting van de Duitse soldaten, onze vijanden.

Donderdag 6 augustus


Het begon reeds vroeg te regenen en het heeft van gans de voormiddag niet opgehouden. We moesten gaan schuilen in huizen, die reeds in alle vroegte vol soldaten zaten. In de namiddag ben ik naar Leuven getrokken om biljetten te wisselen om de soldij aan de soldaten van mijn sectie te kunnen uitbetalen. Laat in de namiddag is de compagnie vertrokken. Kantonnement in een schuur in de buurt van de kerk van Winksele, waar we dicht op mekaar lagen. Korporaal René De Troyer, een goede vriend uit de vredestijd, was daar ook.

Woensdag 5 augustus


Erg vroeg gewekt, brood en koffie als ontbijt. Daarna heeft de compagnie zich verzameld en zijn we met het ganse regiment vertrokken. In alle dorpen waar we door trokken boden de inwoners ons allerhande eetwaren en drank aan. Overal hartelijk begroet. ’s Avonds kantonnement in de buurt van Herent, in
volle veld. Balen stro genomen om op te liggen. Omdat we zo moe waren zijn we onmiddellijk in slaap gevallen.