Donderdag 24 september

De gewonden die geen intensieve zorgen meer nodig hadden of door specialisten moesten verzorgd worden, dienden naar een ander hospitaal te verhuizen. We waren met een dertigtal. Rond 10u zijn we te voet naar de kliniek in de Van Trierstraat getrokken, op enkele minuten van de Durletstraat. Daar was slechts één zaal en mijn bed was niet zo goed als voordien. Hier begon ik weer zelf te eten. Ik at slechts voedsel dat makkelijk te kauwen en door te slikken was.

Geen vrede.

Van de 15de tot de 23ste september

Nog steeds in dezelfde kliniek. Ik werd goed verzorgd door de dokters en verpleegsters. Pauline Wuyts, een vriendin van mijn verloofde EB, die  in Antwerpen meid was, kwam me meermaals bezoeken en bracht iedere keer snoep mee. Een verpleegster gaf me nog steeds te eten met een lepel. Na enkele dagen kon ik mijn rechterarm weer bewegen. Mijn hoofd was nog steeds stram en ik kon mijn mond nog niet openen. We konden volop de kranten lezen, ze waren gratis.

Maandag 14 september

In de voormiddag is Jules Dierickx van Broechem, die ik had laten schrijven, mij komen bezoeken en we hebben een lang gesprek gevoerd.

Zondag 13 september

’s Nachts heb ik toch een beetje geslapen. Ik moest in bed blijven, een verpleegster gaf mij te eten. Iedere dag kwamen er nieuwe gewonden binnen in het hospitaal.

Zaterdag 12 september

Ik heb bijna niet geslapen, de pijn was te erg. Ik heb geweend als een kind, ik dacht aan mijn ouders en mijn verloofde EB. Mijn rechterarm was stram, mijn nek en wangen gezwollen. Ik kon mijn mond niet openen en mijn hoofd niet bewegen. Een verpleegster voedde mij melk en bouillon met een lepel. Ik kloeg over grote pijn. Enkele minuten nadien voerden twee verpleegsters me naar de operatiezaal, waar ik volledig naakt op de operatietafel gelegd werd. Er waren meerdere artsen aanwezig. Ze onderzochten me en ik verloor het bewustzijn. Een Duitse kogel werd uit mijn rechterarm gehaald, waarna de pijn verzachtte. Daarna werd ik weer in mijn bed gelegd. De pijn was nu draaglijk.

Vrijdag 11 september

Ik heb van gans de nacht geen oog dichtgedaan. Ik dronk niets dan melk en bouillon. Tegen de middag ben ik te voet naar het station van Lier gegaan, en rond 13u is er een trein vertrokken met een honderdtal gekwetsten.

Bij onze aankomst in Antwerpen, werd ons een hospitaal aangewezen. Ik moest naar dat in de Durletstraat gaan. Buiten het station was er een grote menigte soldaten en burgers. Een tram bracht ons op onze bestemming. Ik werd in zaal 3 van de kliniek ondergebracht. Ik werd verbonden en had een goed bed. Er waren reeds menige gewonden. De pijn was draaglijk, mijn ouders en teergeliefde moesten het eens weten.

Donderdag 10 september

Voor dag en dauw werden we al wakker geschreeuwd. Er wordt één brood en één doos vlees per man uitgedeeld. Rond 6u zijn de commandant en de compagnie vertrokken langs de overzijde van de spoorweg. In de verte zagen we Werchter liggen. Onze foerier werd per fiets vooruit gestuurd, maar al vlug weerklonken er schoten, afgevuurd door Duitsers. De foerier keerde terug en de commandant besloot ook terug te keren waar we vandaan kwamen. Daar werd het bataljon verzameld. Tegen 10u trokken we op naar Leuven. Er waren veel troepen en cavalerie in de buurt. Geweldige beschieting van onze kanonnen en mitrailleurs op de Duitsers rond Leuven. Een Duits vliegtuig vloog boven ons.
400 m voor een bos groeven we een loopgracht, op 500 m links van de spoorlijn
Aarschot-Leuven, ter hoogte van Holsbeek. Kort daarna gaf onze majoor (Dehuy)
bevel op te rukken. We trokken op door het bos, het bataljon in lijn. Al snel weerklonken er schoten. We hielden halt en namen onze posities in op 20 m van de andere kant van het bos. We werden beschoten door Duitsers die zich verscholen
in huizen. Ik lag samen met de mannen van mijn sectie in een aardappelveld.
Enkele ogenblikken nadien, krak…het is al zo ver, een geweldige schok en het
bloed begon te stromen. Ik was geraakt door een vijandige kogel. Ik kon toch nog
goed stappen. Ik liep het bos in, waar ik mijn commandant tegenkwam en meteen
daarna een brancardier die mijn wonde verbond. Daarna ben ik verder naar achter
getrokken en aan de rand van het bos werd ik opnieuw verbonden door een
aalmoezenier en een dokter. De Duitsers bombardeerden het bos in alle hevigheid
met schrapnels. Iedereen trok zich terug. Ik, van mijn kant, ging naar de hulppost, waar mijn verband nogmaals ververst werd. Ik had erg veel bloed verloren en had grote dorst. De Duitsers bombardeerden ook de baan Holsbeek-Wezemaal. Op een bepaald moment zag ik dat er een algemene terugtocht aan de gang was. Totale chaos. Ik nam plaats in een ziekenwagen van het Rode Kruis tussen Holsbeek en Wezemaal, op de baan naar Rotselaar. We waren met 3 gekwetsten in de wagen. De pijn viel nogal mee. Enkele uren nadien liet men ons uitstappen in Onze-Lieve-Vrouw-Waver. Over gans het traject zag ik niets dan Belgische troepen (infanterie, cavalerie, artillerie, enz.). In een klooster was een voorlopig hospitaal ingericht. Mijn verband werd nog maar eens ververst, en 2 zusters legden me in bed. Bij het vallen van de avond werd ik met een wagen naar het ziekenhuis van Lier vervoerd. Ik werd verzorgd door verpleegsters, de
kwetsuur begon meer pijn te doen. Ik had een kamer voor mij alleen. Er werd op de gekwetsten gepast. Ik heb de luitenant, adjunct van de majoor van mijn bataljon, gezien, die eveneens gekwetst was.

Zie volgende link voor het verloop van de gevechten waarbij Joseph gewond werd:
http://users.telenet.be/Holsbeek/Publicaties/Artikels/HWH046C1.htm

Woensdag 9 september

Reveille om half een en de compagnie is vertrokken om 1u. De manschappen moesten hun ransel achterlaten en enkel het strikt noodzakelijke meenemen (proviand voor 2 dagen, kogels, enz.). We namen de weg naar Lier. Onderweg zag ik veel Belgische cavaleristen en andere troepen. In Lier hebben we de trein genomen en ’s morgens zijn we in Heist-op-den-Berg uitgestapt. We zijn onmiddellijk vertrokken, langs Beerzel en de steenweg naar Aarschot. Onderweg veel oponthoud. Vele afgebrande huizen gezien en afgeknipte telefoondraden. In de buurt van Gelrode heb ik genietroepen en soldaten van het 7de linie gezien. Er werd verteld dat het 7de linie
gevangenen had gemaakt in de kerk van Aarschot. ’s Avonds is mijn compagnie in
Rillaar aangekomen, waar we een uur halt hielden. De Duitsers waren daar al voorbij getrokken. We zijn opnieuw vertrokken en zijn rond 22u aangekomen in Wezemaal, dat helemaal verwoest was door de Duitsers. De compagnie heeft gebivakkeerd buiten het dorp, nabij de steenweg naar Leuven. We vonden toch wat hooi om ons op te slapen te leggen. Het was een donkere en koude nacht.

Dinsdag 8 september

In de voormiddag schoonmaak en inspectie in mobilisatietenue voor de parade van deze namiddag. Om 13u verzameling van de compagnie en om 14u was het ganse 6delinieregiment verzameld in een weide nabij het dorp, voor de troepenschouwing. De kolonel komt aan. Benoeming van 7 officieren, die de eed moesten afleggen voor de kolonel. Daarna, defilé voor de kolonel en terugkeer naar ons kantonnement. ’s Avonds kregen we het bevel met gans onze uitrusting te vertrekken. Nadat we reeds een 4 à 5 km hadden afgelegd op de baan van Broechem naar Lier, bereikte ons het bevel om terug te keren. Het was een vrij heldere nacht. Bij onze terugkomst kregen we te horen dat we morgenvroeg om 1u zouden vertrekken. Ik ben rond 23u gaan
slapen.

Maandag 7 september

In de voormiddag is de compagnie opnieuw vertrokken met wapens en bepakking, deze keer naar Broechem. Daar werd mijn compagnie opnieuw gekantonneerd in een balzaal. Na aankomst ben ik Jules Dierickx gaan opzoeken. Hij is schrijnwerker en de echtgenoot van de vriendin van mijn verloofde Elise. Ze waren blij mij te zien en we hebben veel over Elise gepraat. Ik kreeg een trouwportret van Jules en Mathilde. Wat de compagnie betreft: appel ’s middags en om 19u.