26 juli

Marsoefening voor de hele divisie.

25 juli

Ik ontvang een portret van mijn lieve kinderen, verstuurd op 21 mei.

20 juli

 Ik zie Jules in Lampernisse.

Van 10 tot 12 juli

Hevige beschieting van onze hulppost. Ik houd er vier clichés en diverse granaatkoppen aan over. Op 12 juli wordt de cavalerie uit de loopgraven teruggetrokken om een druk trainingsprogramma te volgen.

5 juli

Vroeg in de morgen staat alles in de sector op zijn kop, omdat een bezoek van de koningin wordt aangekondigd. Je moet de mannen zien wroeten zodat alles er netjes zou uitzien bij haar komst. Jammer genoeg passeert ze niet langs onze kant. Jules (Lievens, broer) bevindt zich sinds acht dagen in de loopgraven in de omgeving van Diksmuide en heeft nog niets van zich laten horen, wat me een beetje ongerust maakt. De Britten hebben een 308-mm-kanon geïnstalleerd waarmee ze, samen met 240- mm-kanonnen, de batterij Tirpitz in Oostende bestoken. Deze gevreesde kanonnenbatterij heeft de geallieerden al genoeg verontrust en men heeft besloten ze uit te schakelen. Ze kennen precies de exacte inplantingsplaats, de dikte van de koepels, het personeel tot en met de naam en de leeftijd van de bevelvoerende officier. Om het geschut te regelen, hangen twee kabelballons in de lucht en twintig vliegtuigen hebben als opdracht waarnemingen uit te voeren en vijandelijke vliegtuigen aan te vallen, die zouden proberen om onze kanonnen te lokaliseren. Vanuit onze loopgraven merken we enorme rookzuilen, veroorzaakt door de explosies van onze granaten, terwijl boven onze hoofden de vliegtuigen alle soorten van mysterieuze signalen geven. Het Duitse antwoord is zwakjes en niet gericht, hun granaten ontploffen ver van onze kanonnen die zich reppen met hun opdracht. Bij elk afvuurdonder schokt de aarde brutaal in de omgeving.
Nieuwe bevelen: de loopgravendokters zullen elke nacht een rondje maken langs de voorposten. Ik ben tevreden dat te kunnen doen en de tournee begint om 23.00 uur. We vertrekken van de spoorlijn over de passerelle richting Berkelhof, een oude hoeve die helemaal verwoest is. Er blijft alleen een muurvlak over dat zich in het water van de inundatie spiegelt. De maan staat mooi aan de hemel en werpt een onheilspellende klaarte op alles wat ons omringt. De geteisterde bomen profileren zich wankelend en ontdaan van alle lover. Kleine huisjes, waarvan de lamentabele resten nog boven het water uitrijzen, herbergen niets meer dan enkel vogels en ratten. Het zijn enorme knaagdieren, soms zo groot als konijnen. Ze vluchten nauwelijks als we naderen. Plots stoppen we bij een energiek ‘Halt! Wie daar?’ Het komt erop aan dit correct af te handelen, want onze kerels lachen er niet mee! We geven het wachtwoord. De schildwacht groet en maakt plaats om ons door te laten. De vooruitgeschoven stellingen bevinden zich in diverse richtingen en nemen de vijandelijke zones vanuit verschillende hoeken onder vuur. Ze zijn goed georganiseerd en stevig uitgebouwd. Maar in de onmiddellijke omgeving stijgen walgelijke geuren op van afval dat de mannen in het water rondom gooien. Op de plekken zonder dekking hebben de soldaten een soort gordijnen opgehangen die al helemaaldoorschoten zijn. Op die manier kunnen ze tijdens de dag rondlopen zonder opgemerkt te worden. Nog vóór de vooruitgeschoven posten liggen de luisterposten neus aan neus met de vijand. Je moet een buitengewoon gevoel voor evenwicht hebben om er droog aan te komen, want de passerelle is soms heel smal en op bepaalde plaatsen erg beschadigd. Plots stijgt voor ons met een kort gefluit een vijandelijke vuurpijl de lucht in en werpt een schitterende klaarte op alles wat ons omringt. Onmiddellijk werpen we ons plat op de buik. De hele omgeving lijkt tot leven te komen onder het effect van de vuurpijl die schommelend in de lucht hangt. De bouwvallige ruïnes, maar ook de passerelles, die gelijken op de draden van een reusachtig spinnenweb, slingeren alle richten uit. Alles is gedurende enkele seconden in beweging. Kogels kruisen elkaar met klagend gemiauw of met korte droge slagen. Daarna wordt alles weer rustig en wij kunnen onze tocht verderzetten. Bij elk kruispunt wordt ons bezoek nog onderbroken door haltes bij schildwachten of door andere vuurpijlen voor het onderzoek van de schuilplaatsen. Want elke nacht zijn mannen van de Genietroepen aan het werk om beschadiging of vernietiging weer te herstellen. Die mannen werken roepend en vloekend zonder zich om de Duitsers te bekommeren, die zich driehonderd meter verder bevinden. Plots scheurt een huilende granaat de nacht. Ze ontploft op twintig meter van de mannen, die in dekking duiken. Een nieuwe vuurpijl, een doodse stilte. Enkele ogenblikken later herbegint het werk. De gewaarschuwde mannen zeggen geen woord meer en lijken op spoken die gesticuleren in de nacht.

 4 juli

’s Avonds maken we een hevige beschieting door van de ondersector Noord en van Ramskapelle en Nieuwpoort. We vernemen dat het offensief langzaam maar zeker vordert. Veel van die berichten klinken erg optimistisch. Ze kondigen ons het einde van de oorlog aan op korte termijn. Mocht dat alles waarheid zijn!

2 juli

We trekken weer voor een nieuwe periode naar de loopgraven. Het grote offensief van de geallieerden ​(Slag aan de Somme) is begonnen. Bij ons vertaalt zich dat in wederzijdse intensere beschietingen.