27 mei

’s Avonds ben ik in de medische divisiepost in Lettenburg. Onze mannen, onder bevel van commandant Daufresne de la Chevalerie, hebben een Duitse luisterpost verrast en een gevangene meegenomen. Hij heeft verwondingen door browningkogels aan de rechtervoorarm en in de lies, en hij heeft twee messteken in de rug. Ik verzorg en ondervraag hem. Hij heet Friedrich Papenberg, is 42 jaar en hoort tot het 387ste Landsturm. Hij was twee jaar in Charleroi, waar hij tot de lokale politie hoorde. Nog maar twee dagen geleden was hij naar ons front gestuurd, waar hij deel uitmaakte van het peloton op de stelling Kloosterhoek. Hij werd getroffen op het ogenblik dat de Belgen hun versterking binnenvielen en hij weet niet wat er met zijn wachtcollega is gebeurd. Hij is erg verzwakt door het traject doorheen de inundatie. Nochtans levert hij een zichtbare inspanning om onze vragen te beantwoorden. Rechts van hen is de sector door marinetroepen bezet en links door een Landsturmregiment net als dat van hem. De resultaten van de beschieting van 24 mei op Vicogne hebben niet de gewenste resultaten opgeleverd. Er vielen geen dodelijke slachtoffers en de schuilplaatsen werden niet volledig vernietigd. Daarentegen waren de Duitse verliezen in Diksmuide zwaar als gevolg van het gebruik van torpedoprojectielen. Ondervraagd over de voeding van de manschappen wist hij te vertellen dat ze 600 gram brood per dag krijgen en af en toe wat minderwaardig vlees. Het nieuws dat zijn vrouw in Hannover hem laat weten, deugt niet: ze krijgen slechts een beetje slecht zwart brood, geen aardappelen en weinig vlees. Hij toont een postkaart, waarop zijn vrouw hem gelukwenst met zijn verjaardag en dat is juist vandaag. Zij hoopt dat ze volgende jaar die dag samen kunnen vieren en dat de goede God hem mag sparen tot het einde van de oorlog. Dan begint de gewonde man te snikken en met ogen vol angst vraagt hij: ‘Komm’ ich wieder gesund?’ Hij wordt naar Sint-Jansmolen (Lampernisse) geëvacueerd. Ik blijf in Lettenburg tot de 31ste. Tijdens mijn verblijf verzorg ik, naast die mof, Leon Cardon: 16de Linie, diepe wonde in de schedel door geweerkogel in de Dodengang. Frans Bogaert: Grande Garde, mitrailleurkogel dwars door de linkerarm aan de noordelijke passerelle. Jos Grinson: Karabiniers Cyclisten, geweerkogel door rechterarm in de Dodengang. Jules Nijs, Karabinier Cyclist, gewond in de Dodengang. Alfons Verfaillie: Geniesergeant, schaafwonde aan de schedel door een kogel die zijn helm heeft afgeschoten. Cyriel Van Neste: 16de Linie, een kogel doorboorde zijn thorax in post B. Robert Martial: adjudant bij de Karabiniers Cyclisten, diepe wonden. Hij zwaaide met de vlag van het Rode kruis om zijn gewonde wapenmakker Boutsen te gaan zoeken, gewond door een kogel in het hoofd in R3, wat nog maar eens bewijst dat de Duitsers de Conventie van Genève niet respecteren. Mathieu Boutens: sergeant van de Karabiniers Cyclisten: diepe wonde door geweerkogel. Overleden.

Einde van het dagboekdeel dat in het Frans werd geschreven. Vanaf juni 1917 schakelt dokter Lievens zonder enige verklaring over op het Nederlands.

Van 25 tot 27 mei

Grote Wacht Noord. Op 26 mei maak ik tegen de middag onder een lekker zonnetje een tocht langs alle kleine posten en luisterposten en neem foto’s die erg interessant beloven te zijn. In de namiddag nemen onze vliegtuigen een reeks vernietigingen van vijandelijke constructies voor hun rekening. Ze worden met ongehoorde hevigheid bestookt en wel twintigmaal heb ik de indruk dat ze worden geraakt door de ontelbare  shrapnels die in hun omgeving ontploffen. Maar onze piloten raken er doorheen met een stoutmoedigheid gekoppeld aan een wonderlijk toeval. Na een uur schermutselingen zijn de Duitsers door hun voorraad munitie heen en moeten ze noodgedwongen onze vermetele piloten ongestraft laag over hun linies laten vliegen. De Duitse woede uit zich dan in karabijnschoten en mitrailleurgeratel. Als toetje bezorgen onze piloten hen wat spektakel door loopings en plotse koersveranderingen uit te voeren, wat de Duitsers, als ze een beetje sportief zijn, toch moeten bewonderen

HA

23 mei

Tot 23 mei genieten we van halve rust in Zoutenaaie, van waaruit we elke nacht naar de voorposten trekken om te werken.
Spoorweg Noord waar we een beschieting van de Viconiahoeve (in Stuivekenskerke) meemaken. Ook in Diksmuide stuift het: daar is een formidabel duel aan de gang met torpedobommen.

20 mei

De aalmoezenier is een mis komen opdragen in de barak van de Cyclisten. Die vieringen in het kantonnement vormen meestal toch een origineel spektakel. Om te beginnen is niet iedereen gelovig. Daarboven komt dat de mannen nachtwerk achter de rug hebben en vermoeid zijn. De priester plaatst zijn draagaltaar op een kleine verhevenheid, vraagt stilte aan iedereen in de barak en begint zijn mis. De gelovigen verzamelen rond dit rustieke altaar en verbinden hun offer met dat van de goddelijke Meester. De onverschilligen en de vermoeiden gaan door waarmee ze bezig zijn. Sommigen slapen als marmotten, anderen ontbijten, wassen en scheren zich, poetsen hun laarzen of hun wapens. Anderen zitten nonchalant op hun strozak, trekken grote rookwolken uit hun sigaretten, terwijl ze verstrooid de laatste berichten in een krant doornemen. Maar iedereen zwijgt en op het ogenblik van de consecratie nemen allen een ogenblik stilte in acht, zelfs de meest onverschilligen. Op dat ogenblik herinnert iedereen zich zijn prille jeugd, de eerste opvoeding, de zondagsmis in het nederige kerkje van het geliefde dorp, waar hij toen meeging met ouders, broers en zussen, al die geliefde mensen die nu ergens anders bidden, huilen en naar ons verlangen. En alle lippen prevelen hetzelfde gebed, uit alle harten welt dezelfde vurige en treurige wens: ‘Heer, schenk ons aan onze familie terug, aan ons land door ons bloed bevrijd.’

18 mei

​Tweemaal gasalarm. Het eerste om 15.00 uur, met sirenes, strombosclaxons, bellen, trompetgeschal en triangels: alles wat lawaai kan maken, wordt gebruikt. We zetten de maskers op en evacueren de paarden. Na een half uur wordt het alarm afgeblazen, maar in de loop van de avond is het weer van dat. Ze moeten gas gebruikt hebben in de omgeving van Boezinge. 

16 mei

​Ik logeer opnieuw in het klooster van Avekapelle.

15 mei

​Eergisteren was ik bij de noordelijke voorposten en gisteren achter de spoorweg (DiksmuideNieuwpoort). Nu doe ik dienst in de Grote Wacht Noord. De Duitse waakzaamheid tijdens de dag is toch erg verslapt, zodat we het ons kunnen permitteren in volle dag een tochtje te maken naar de kleine posten en e rfoto’s te nemen.

12 mei

Ik zie hoe een van onze vliegtuigen wordt neergehaald. Het duikt naar de grond, stort te pletter in onze linies en gaat in de vlammen op. Het vloog op ruim tweeduizend meter hoogte toen het plots als door de bliksem getroffen werd door een Duitse granaat. Het toestel viel als een pijl recht naar beneden. ​De piloot is onder zijn motor verpletterd. De waarnemer is op het laatst uit het vliegtuig gesprongen en is tussen de Belgische en Duitse voorposten beland. We moeten de nacht afwachten om hem te zoeken. 

11 mei

Naar de loopgraven achter de spoorlijn in de sector Vicogne.