15 oktober
Ditmaal heeft het vervoer van de gewonden het heel goed gedaan. Dit is onder meer te danken aan het inzetten van krijgsgevangenen en aan de goed berijdbare steenweg. De auto’s kunnen om zo te zeggen onze vooruitgang stap voor stap volgen. Tegen de morgen herbegint de dans. De Duitsers bieden hevige weerstand aan de overzijde van het kanaal van Roeselare en hun grof geschut spuwt zonder ophouden gas en schroot op onze stellingen. Hun mitrailleurs hebben ze in huizen en molens aan de overkant geplaatst en die tuigen ratelen zonder ophouden. Het regent dat het giet en onze dappere jongens kunnen zich in hun waterputten niet roeren. Er sneuvelen van onze mannen. De gewonden verzorg ik in hun hokje. In de late namiddag leven wij in een echte gasatmosfeer, die ons als een dikke mist omringt. We moeten absoluut onze maskers ophouden. Onze artillerie beukt op de huizen en molens waar de vijand zich nog schuilhoudt. Patrouilles trekken heen en weer met ruiters en met gepantserde auto’s. Op de straten liggen lijken van paarden en mensen. Ze roepen mij nu hier, dan daar om Belgen en Fransen te verzorgen. Granaten zijn ons dagelijks brood geworden en wij lopen erdoor als was het een onschuldig vuurwerk. Je wordt fatalist. Wat moet gebeuren, kunnen we niet beletten en ik heb vertrouwen in God. Het gevaarlijkste speelt zich af in Rumbeke, waar stenen en schroot dooreen wervelen. De gevechten blijven duren tot 21.30 uur, daarna verzwakt het oorlogslawaai.
Ditmaal heeft het vervoer van de gewonden het heel goed gedaan. Dit is onder meer te danken aan het inzetten van krijgsgevangenen en aan de goed berijdbare steenweg. De auto’s kunnen om zo te zeggen onze vooruitgang stap voor stap volgen. Tegen de morgen herbegint de dans. De Duitsers bieden hevige weerstand aan de overzijde van het kanaal van Roeselare en hun grof geschut spuwt zonder ophouden gas en schroot op onze stellingen. Hun mitrailleurs hebben ze in huizen en molens aan de overkant geplaatst en die tuigen ratelen zonder ophouden. Het regent dat het giet en onze dappere jongens kunnen zich in hun waterputten niet roeren. Er sneuvelen van onze mannen. De gewonden verzorg ik in hun hokje. In de late namiddag leven wij in een echte gasatmosfeer, die ons als een dikke mist omringt. We moeten absoluut onze maskers ophouden. Onze artillerie beukt op de huizen en molens waar de vijand zich nog schuilhoudt. Patrouilles trekken heen en weer met ruiters en met gepantserde auto’s. Op de straten liggen lijken van paarden en mensen. Ze roepen mij nu hier, dan daar om Belgen en Fransen te verzorgen. Granaten zijn ons dagelijks brood geworden en wij lopen erdoor als was het een onschuldig vuurwerk. Je wordt fatalist. Wat moet gebeuren, kunnen we niet beletten en ik heb vertrouwen in God. Het gevaarlijkste speelt zich af in Rumbeke, waar stenen en schroot dooreen wervelen. De gevechten blijven duren tot 21.30 uur, daarna verzwakt het oorlogslawaai.
RSS-feed
