Sinds een tweetal weken lezen we met gretigheid de kranten. Het oorlogsnieuws vervult ons hart met vreugde. De Duitse, of beter de vijandelijke linies vertonen overal barsten. In Perzië, in Mesopotamië, aan de Somme en de Oise, en het groot succes van de Engelsen geeft ons de grootste verwachtingen. Laten we dit verbinden met de nieuwe oorlogsverklaringen en met de breuk met Brazilië vandaag[1], en laten we erkennen dat de toekomst opklaart.
Morgen verlaten we Bulskamp om naar Gijverinkhove[2] te trekken. Hoeveel keren zullen we voor het einde van de oorlog nog van plaats veranderen? Aangezien ik niet kan buitengaan waag ik me aan de dichtkunst. Hierbij een voorbeeld.
Exil
Le ciel est couvert de nuages sombres,
Qui s’avancent majestueuseusement ;
Et de l’Ouest à l’Est , comme des ombres,
Se suivent sans trève, indéfiniment
A l’horizon je les vois disparaître,
Poussés lentement par le doux zéphyr,
Vers l’endroit tant aimé qui m’a vu naître
Emportant avec eux mon souvenir
Sur leurs ailes s’envolent mes pensées
Vers ma Belgique, mon si beau pays
Où j’ai laissé mes tendres adorées
Ma femme ainsi que mon enfant chéris.
Et mon âme se demande angoisée
Si ce morne et troisième mois d’avril,
Mois de frimas , de neige et de gelée,
Sera bien le dernier de mon exil.
[1] De meeste Zuid-Amerikaanse verbraken na de oorlogsverklaring van de VS in de loop van 1917 de betrekkingen met Duitsland. Brazilië verklaarde in oktober 1917 ook de oorlog aan het Duitse rijk.
[2] Deelgemeente van Alveringem.