30 september
​
De wind heeft de ganse nacht fel gewaaid en de regen is met bakken neergevallen. Het is nu 23 uur en het regent nog steeds. Het is absoluut onmogelijk dat onze troepen in dergelijke weersomstandigheden nog progressie boeken. Men zou gaan geloven dat de hemel tegen ons is. Men zou er beginnen aan te denken daar ook de oorlog te verklaren. Wat er ook van zij, meer dan ooit hebben de goden ons verlaten.
16 uur: er passeren nog eens 150 gevangenen. Het gevecht gaat toch nog door, we wachten op confirmatie. Cambrai werd ingenomen met 22.000 gevangenen en enorm veel materieel. De inname van St.-Quentin en de Chemin des Dames lijken een gedane zaak te zijn.
Welke mooie en enthousiaste momenten beleven we dezer dagen. We weten met onszelf geen blijf, we zijn voortdurend op zoek naar nieuwtjes. Elke gewonde die binnengebracht wordt overvloedig uitgevraagd. Maar die soldaten overdrijven altijd in al hun opwinding.
Ik heb bezoek gekregen van Georges, die samen met mij gedineerd heeft.

29 september

De vraag van Bulgarije voor een wapenstilstand is nu officieel. Het opperbevel van de geallieerde legers heeft geweigerd. Dat is een goede zaak want er zat waarschijnlijk toch een valstrik achter. Geen afzonderlijke vrede. Duitsland moet deze last ook dragen. Gezamenlijke vrede aan onze voorwaarden of de uitroeiing. En al zeker geen vrede vooraleer we in Pruisen zijn om de addernesten uit te branden. Voorwaarts wat het ook moge kosten. Voorwaarts om dat ras en hun medeplichtigen uit te roeien.
Uit alle hoeken bereiken ons excellent nieuws. De gevangenen komen in drommen van 300 voorbij. De eersten om 10u30, een tweede groep om 13u30. Een gevangene van een derde groep heeft zijn helm achtergelaten, die ik als overwinningssouvenir zal behouden.
Diksmuide is ingenomen en een van onze colonnes ziekenwagens, van de 1ste divisie, opereert in Zarren. Ook de inname van Roeselare wordt aangekondigd, alsook van Cambrai en Catelet.
Omstreeks 17 uur passeren nog eens twee groepen gevangenen, telkens van een honderdtal man. Beide worden slechts begeleid door 2 rijkswachters. Het is verbazingwekkend hoe deze brandstichters en moordenaars plots zo zachtaardig zijn geworden. De moffenofficieren die er bij zijn tonen zich onverschillig, maar binnenin zijn ze razend omdat ze gevangen zijn genomen door de kleine Belgen, dat zie je zo.  Onze mannen laten het niet na hen goede reis naar de Franse hoofdstad toe te wensen. Het is nu zeker Cambrai is heroverd en er zijn 18.000 gevangenen genomen. Het aantal dat wij er hebben genomen liep gisterenmiddag al op tot 4.100. Om 18 uur is het beginnen te regenen. Gaat dat ons offensief tegenhouden?

28 september
​
Ik heb slecht geslapen, omdat ik in grote lijnen wist hoe de evenementen zich gingen voordoen, ik zat er angstvallig op te wachten.
Om 2u30 luidden 2 kanonschoten van groot kaliber het begin van de acties in. Aanstonds antwoorden in de verte andere artilleriestukken en het ganse front staat in vuur en vlam. Bij elk schot van de zware kanonnen die in onze omgeving opgesteld staan, beeft de aarde en wordt mijn barak dooreengeschud. Om 6 uur weerklinken is er weer een signaal van 4 kanonschoten, maar er volgt verder niets, enkel vliegtuigen die overvliegen. Om 6u30 weer een signaal van 2 schoten en deze keer opent de zware artillerie het vuur over de hele linie. Spijtig genoeg begint het overvloedig te regenen. Door de wind klettert de regen tegen mijn raam. Het zal toch niet zijn dat onze aanval erdoor afgeblazen wordt.
Om 17 uur krijgen we veel en interessant nieuws van het front. Ik zou ze uur na uur moeten kunnen opschrijven en beschrijven welke emoties ik daarbij ervaar. Reeds op de middag bereikt ons het nieuws dat er rond Passendale veel vooruitgang geboekt wordt en dat Klerken ingenomen is, waarbij veel gevangenen genomen werden. Ik heb er zelf 600 gezien, verdeeld over 2 groepen, begeleid door rijkswachters en enkele cyclisten. Een beetje later vernemen we de inname van Zarren en het bos van Houthulst. Het aantal gevangenen neemt toe tot 1700. Men zegt dat Diksmuide ook ontzet werd, ik wacht echter op bevestiging. Op alle aangezichten is de vreugde merkbaar. Er hangt iets in de lucht. Ook een nieuwe vooruitgang van de Fransen rond Cambrai. Van alle kanten worden er successen aangekondigd.
Er doet nog een ander gerucht de ronde, maar ik durf het nog niet te geloven. Bulgarije zou de onvoorwaardelijke overgave aangevraagd hebben. Het is te mooi om te geloven, laat ons maar kalm blijven.
Om 17u30 passeren er weer 600 gevangenen bij mijn verbandpost. We hebben hen goede reis “nach Paris” toegewenst. Onze troepen boeken ook nog steeds vooruitgang in de best mogelijke omstandigheden.
Om 20u30 komen er nog eens 600 gevangenen voorbij, ook in 2 groepen.

27 september
​
Dag na dag worden de overwinningen van onze geallieerden almaar groter in Macedonië en Palestina, en de Argonne en Champagne boeken de Fransen en Amerikanen ook nieuwe successen. De voorbije nachten is er veel materieel en manschappen naar het zuiden van het front gestuurd. Deze nacht zou wel eens er triestig en somber kunnen worden. De maan is nog net boven de horizon te zien en grote donkere wolken tekenen zich af, soms kan men er een bleke ster zien door schijnen. Geen enkel gerucht buiten. Slechts af en toe komt een voorbijrijdende auto op de steenweg de indrukwekkende stilte verstoren. Dit is de kalmte voor de storm. Deze nacht zou wel eens historisch kunnen worden, want er is een algemene aanval op de vijandelijke posities aan de IJzer gepland. Vol hoop leg ik me te slapen om ongeduldig de bevrijdende ochtend af te wachten.

24 september
​
Opnieuw een overwinningsrapport in Palestina en Macedonië. Tot nog toe hebben onze vrienden er 25.000 gevangenen gemaakt en belangrijk oorlogsmateriaal buitgemaakt, waaronder 120 kanonnen. Daarenboven lijkt een groot deel van het Turkse leger oorlogsmoe. De overwinning op de Bulgaren is ook belangrijk. De gevolgen van die twee successen zouden wel eens immens kunnen blijken.

23 september
​
Nieuwe vreugde. Ik heb deze morgen een kaartje gekregen van mijn twee teergeliefden. Ik heb het gretig gelezen. Ik hoop dat we weldra veel vrijer naar mekaar zullen kunnen schrijven, want de zege nadert met rasse schreden.

21 september
​
Het goede nieuws blijft van overal binnenstromen. In de regio Saint-Quentin hebben de Engelsen 12.000 gevangenen gemaakt en 60 kanonnen buit gemaakt. In Macedonië hebben de geallieerden 20 km vooruitgang geboekt en de Bulgaren op de vlucht gejaagd en hun materiaal in beslag genomen en veel gevangenen. Op ons front worden voorbereidselen genomen op evenementen, die, als ze lukken, ons dit jaar nog ver zullen brengen.
Gisteren ben ik naar Krombeke geweest om de familie Everaert te bezoeken. Nog steeds hetzelfde hartelijke onthaal. De moeder en de jonge dochter weten niet wat ze zoden doen om me te behagen. Bij mijn vertrek werden me 40 verse eieren en 18 flessen excellent bier opgedrongen.

18 september
​
Het is zo ver! Vandaag hebben de moffen aan België voorgesteld een afzonderlijke vrede af te sluiten. En wat voor een vrede. Ze hebben het zelfs niet over schadevergoeding voor al het kwaad dat ze hebben aangericht. Meer zelfs, in hun voorwaarden stipuleren ze dat België zou moeten tussenkomen opdat ze hun kolonies zouden kunnen behouden. Heeft iemand ooit een dergelijk kaakslag gezien? Wij, waarvan ze alles hebben afgenomen, zouden hen moeten helpen om te recupereren wat hen wettelijk ontnomen wordt. Indien ze zouden betekenen dat ze ons gaan vergoeden, dan zouden we het nog kunnen overwegen. We hebben de prijs betaald om te weten te komen wat hun handtekening waard is en dat ze voor niets hun woord breken. Waarom zou daar nog papier aan vuil gemaakt worden? Slechts door territorium te bezetten zullen we zeker zijn dat we zullen vergoed worden. Daarenboven zijn de geallieerden overeengekomen om geen afzonderlijke vredes af te sluiten. En wij, net als de anderen zijn ervoor bereid. Zo zou ons ook het plezier ontnomen worden te genieten van de zoete wraak. Neen, zeker geen vrede nu. Eerst moeten er in moffenland veel ruïnes gemaakt worden en moet er bloed vloeien van dat gehate en vermaledijde ras. Geen vrede en vooruit met de kreet “Delenda Germanica!”

17 september
​
Ook de krantenverkoper, die net als de postbode een militair is, levert nuttig werk. Hij waagt zich zelfs tot in de voorste linies om onze soldaten het goede nieuws te brengen. De Vlaamse en Franse bladen worden gretig gelezen en nadien becommentarieerd. Gedurende ongeveer een uur verstommen de gesprekken, want iedereen is aandachtig aan het lezen. Maar eens het dagblad gelezen is wordt er duchtig gediscussieerd. Vandaag bijvoorbeeld wordt er de spot gedreven met de Oostenrijkers, die aandringen o een afzonderlijke vrede. Zonder enige twijfel gaan we een algemeen vredesoffensief meemaken en het zal interessant zijn om de mening van de soldaten te horen.

16 september
​
De postbode bracht me een mooie en lange brief van mijn twee geliefden, gedateerd op 7 augustus. Mijn vreugde was uiteraard groot, des te meer omdat ik sedert lang geen nieuws meer gehad had. Maar wat me tegenstaat is dat zij mijn brieven en kaartjes niet ontvangen. Wanneer zal het moment aanbreken dat we ons over de post geen zorgen meer moeten maken? Ik denk dat het niet lang meer zal duren. Nochtans zou ik geen vrede willen vooraleer we het land van de vijand zullen binnengetreden zijn om het dubbel en dik betaald te zetten wat zij ons hebben aangedaan en hen ook eens de lange jaren van scheiding te laten meemaken. Allen die ik er zal tegenkomen zullen voor altijd gescheiden worden, dar heeft elk van ons gezworen.
De komst van de postbode! Dat is altijd het meest interessante moment van de dag. Is hij het niet alleen die ons ander nieuws kan brengen dan dat over de oorlog? Hij is de schakel tussen onze families en mij. Wanneer hij aangekondigd wordt snelt iedereen hem tegemoet. Enkele ogenblikken later zitten ze in alle hoeken, een brief in de hand, ofwel zien we glimlachende gezichten van anderen die zich neervlijen. Ikzelf krijg niet zo veel brieven, en dan zijn het er nog meestal van de ene of de andere die smeekt om hem te helpen, of om voor hen een klacht in te dienen. De hartverwarmende brieven blijven een rariteit.

15 september
​
Ik heb net een schitterend symfonisch concert bijgewoond in het theater van de koningin in Hoogstade. Ik heb er twee mooie uren beleefd.

14 september
​
Onze 7de divisie heeft vannacht nog eens 46 gevangenen genomen en 4 mitrailleurs buit gemaakt. Ze lieten ook veel moffenkadavers achter, zoals gewoonlijk als onze troepen het gevecht aangaan met de vijand. De Amerikaanse en Franse successen worden almaar mooier. Er zijn momenteel al 12.000 gevangenen. Morgen zullen er nog veel bijkomen.

13 september
​
Er wordt een mooie overwinning van onze Amerikaanse geallieerden aangekondigd. In de omgeving van St.-Mihiel zijn ze 7 à 8 km verder opgerukt en hebben ze 8.000 gevangenen genomen.

12 september
​
Onze 1ste divisie is deze nacht weer verder opgerukt in de sector Merkem, waarbij er 71 gevangenen werden genomen en 5 mitrailleurs buitgemaakt.

9 september
​
Vandaag wist ik met mijn blijdschap geen blijf toen de postbode mij een kaartje bracht van mijn lieve moeder, gedateerd op 24 juli. Ik heb het gretig gelezen. Nochtans klonk ze niet erg opgewekt, maar het geluk te vernemen dat zij, zowel als de rest van de familie in goede gezondheid verkeert, doet de navrante toon toch wat verbleken. Ik heb er onmiddellijk een kopie van verstuurd naar Georges en Jules. Vooral die laatste zal heel gelukkig zijn. Nog een beetje geduld en moed liefste moeder, want de gelukkige dagen staan voor de deur, terwijl dat voor de vijand dagen van rouw zullen zijn. We staan op de vooravond om alle tranen te wreken. Dat zal gebeuren met bloed en ruïnes toegebracht door onze beulen.
Afgelopen nacht hebben de 1ste en 6de divisie de vijand aangevallen en zijn ze 1 kilometer doorgedrongen op een front van 3 kilometer, daarbij werden 150 gevangenen genomen en 13 mitrailleurs buitgemaakt. Ik durf wedden dat ze veel kadavers van moffen op het terrein hebben achtergelaten, want dat ongedierte heeft hen ook nooit gespaard. De Pruisen verklaren zelf dat ze de Belgische soldaten het meest vrezen, simpelweg omdat ze voor niets terugdeinzen.