27 april

Georges verlaat het hospitaal Jeanne d’Arc en vervoegt zijn post, waar ik hem bijna elke dag bezoek.

25 april

We houden vandaag onze wekelijkse uitstap. Onze groep is met twee man uitgebreid. Vandaag zijn we duse met ons vieren: Olivier, Van Bleyenberg, Geens en ikzelf, plus onze nieuwe metgezellen: majoor Weyns en Dufour. Onze dag heeft deze van vorige week nog overtroffen. We hebben inderdaad onze twee metgezellinnen teruggezien, zoals ze beloofd hadden. Boven op de opera’s van vorige week, vergastte onze zangeres ons deze keer ook op Manon. Hoe ontspannend en wat een plezier voor onze arme oortjes, die gedurende de week niets anders horen dan het enerverende geluid van de kanonnen, want de wind blies uit het oosten. We zijn mevrouw Heldy dankbaar voor de zachte emoties die ze ons bezorgd heeft. Wat jammer dat mijn twee teergeliefden er niet bij waren. Welke heerlijke uren zouden jullie niet beleefd hebben. Maar alles is niet verloren. Met haar gebruikelijke innemendheid, heeft de mooie artieste er in toegestemd om zich te laten horen ann mijn liefste vrouwtje en mijn liefste dochter, bij ons thuis, wanneer we terug zijn in onze hoofdstad.

Gedurende de week is er niets speciaals gebeurd. Ik vervolg mijn dienst met regelmaat.

23 april

Ik krijg nieuws van Jules, die me ook een brief doorstuurt van mijn moeder en zus. Ik antwoord er onmiddellijk op. Liefste moeder! Wat moet ze zich toch ongerust maken!

Geduld! Weldra zullen het de moeders van onze vijanden zijn die zullen weten wat het betekent om van hun dierbaren gescheiden te worden, door de triomferende legers. Maar die toch niet zullen vergeten dat deze de bewaarders zijn van de beschaving, wetende dat het is om ze te beschermen dat we reeds bijna acht maanden vechten tegen deze wreedheid.

18 april

Hier komen de mooie dagen. Zoals op andere zondagen beslissen we om, eens de dienst erop zit, te gaan lunchen in Ambleteuse. Daar wacht ons een geweldige verrassing. Terwijl we koffie drinken komt men me vragen of ik een zangeres van de Munt, die in het hotel op doortocht is, wil begeleiden op piano. Uiteraard stem ik toe en ik heb het plezier om juffrouw Fanny Heldy in ons midden te zien verschijnen, de prima donna die we afgelopen winter zo vaak in Brussel hebben toegejuicht. Met een gratie zonder weerga zingt ze voor ons de mooiste rollen uit haar repertoire: La Traviata, Tosca, Madame Butterfly, enz. Met wat een zachte emotie hebben we geluisterd en heeft ze ons herinnerd aan ons dierbaar en ver vaderland. Met haar zelfde kristallen stem oogst ze veel succes, vooral bij ons arme bannelingen.

Wat een mooie namiddag heeft ze ons bezorgd. Ze is zelfs zo vriendelijk om ons volgende zondag nogmaals te komen betoveren.

16 april

Omstreeks 8u30 vliegt een Taube over de stad en dropt 10 bommen die een paard doden, maar verder weinig materiële schade aanrichten. De vlammende receptie van onze artillerie heeft hem al snel op de vlucht gejaagd.

9 april

Nadat onze dienst erop zat, hebben we van het schitterende weer gebruik gemaakt om opnieuw een uitstap te maken naar Ambleteuse, waar we ook dineerden. We beleven er een meer dan aangename dag. Wat is het goed toeven in die kalmte en de verkwikkende zon. Gans de natuur herleeft, planten en bomen beginnen te bloeien. De weiden zien wit van de madeliefjes, andere zien geel van de sleutelbloemen. In de weinige bosjes in de streek zingen de vogels, en in de velden zweven de zwaluwen, en kwelen ze erop los. Op het strand straalt alles rust uit. Geen kanongebulder te horen en er zijn geen andere uniformen dan de onze. Indien men nu en dan in de verte geen silhouet van een oorlogsschip zou ontwaren, zou men gaan denken dat de vrede is teruggekeerd. Wat een dag van geluk zullen we beleven als het ooit zo ver komt, die we dan in het roos zullen omcirkelen op de kalender.

Bij mijn terugkeer vind ik een brief van mijn moeder en mijn zus. Arme ongeruste zielen. Dat ik jullie niet kan troosten en geruststellen!

12 april

Ik krijg een brief van mijn twee geliefden. Wat deed dit toch deugd!. Ze maken het goed en komen niets tekort. Mijn pijn wordt er dragelijker door. Nog twee à drie maanden mijn liefste vrouwtje en mijn liefste meisje, dan zal ik het immense geluk smaken om jullie te kunnen omarmen.
 ’s Avonds is er een brief van Jules. Hij is tevreden en heeft vertrouwen in de toekomst, zowel die van hem als deze van het land.

Vandaag deed ik een kleine excursie naar de cran d’Escalles. Zeer eigenaardig en zeer interessant vanuit geologisch oogpunt. Ik vind er zeer mooie pyrieten en marcasieten.

4 april

Pasen. Dat ik net nu niet thuis kan zijn om het plezier te beleven om mijn kleine Augustake de paaseieren te zien rapen, die mijn liefste vrouw zeker niet zal nagelaten hebben haar te geven! Ik hoor de gilletjes die ze bij dergelijke gelegenheden uitstoot. Ah! hen kunnen gaan omhelzen en dan terug in het harnas! Zo zou men gemakkelijk de doorstane miserie kunnen vergeten! en het zou ons de moed geven om er nieuwe te ondergaan. Geduld! hoe hard de beproeving ook moge zijn, des te groter zal de vreugde zijn bij de terugkeer.

’s Avonds om 20u30 vals alarm.

2 april

Ik heb een brief ontvangen van mijn teergeliefde echtgenote en mijn kleine schat. Blijf het vertrouwen bewaren, mijn twee beminden. Het uur van de overwinning nadert. De horizon klaart op. Ik hoop weldra het immense plezier en geluk te kunnen ervaren om jullie tegen het hart te drukken.

1 april

We vatten de negende maand van de oorlog aan. Hoeveel zullen we er aan die lange reeks nog toevoegen? Voor ons die meevechten, lijkt dit niet zo lang, want we hebben dagelijks de handen vol, waardoor de dagen in feite voorbij vliegen. Voor onze dierbare families is dat toch anders. Wij zijn vrij in een geallieerde en bevriende natie, terwijl zij niet vrij zijn en de verdrukker moeten verdragen. Wat moet de vijand hen niet met afkeer vervullen! Ons stijgt de afschuw naar de lippen als de naam van die vervloekte moordenaars nog maar vernoemd wordt.