|
29 augustus
Een goede brief van mijn twee geliefden komt de monotonie van mijn bestaan doorbreken. Beiden stellen het op dit ogenblik goed. Dat goede nieuws vervult mijn hart met vreugde.
0 Comments
23 augustus 1915
Jules is teruggekeerd van Zwitserland om zijn plaats onder ons opnieuw in te nemen. Hij is nauwelijks veranderd sinds hij me verliet. 20 augustus 1915
Ik ben hersteld. Deze oorlog sleept maar aan. Nooit een verandering, onmogelijk om te voorzien wanneer en hoe dit zal eindigen. Ik behoud nochtans mijn vertrouwen in het uiteindelijke resultaat. 18 augustus 1915
Een taube (vliegtuig) gooit drie bommen op Grand-Fort-Philippe[1] op 75 meter van de ziekenboeg. Ik ben nog altijd ziek en zet met moeite mijn werk verder. Dat ik op dit ogenblik niet thuis ben! Hoe aangenaam zou het zijn om dicht bij mijn Mélanie en mijn Augustake te zijn. [1] Pas-de-Calais (Noord-Frankrijk) 17 augustus 1915
Ik ben verkouden en heb veel hoofdpijn. Ik doe niettemin mijn dienst. 13 augustus 1915
Wandeling op het strand. Wij zien een Engels luchtschip van het strakke type, met beperkte afmetingen en lijkend op een walvis. Omstreeks drie uur in de namiddag zie ik een gelijkaardig luchtschip boven de stad Calais vliegen waar ze de ganse bevolking emoties bezorgt. 12 augustus 1915
Moe en uitgeput door de dienst van de laatste tijd ben ik naar mijn vriend Van Bleyenberg gegaan in Ambleteuse[1] waar wij een dag rust hebben genomen. Zalig weer en een dag die men niet aangenamer kan indenken. Bijna de hele tijd dat we er zijn, blijven we in het zand van de duinen. Wij zijn zodanig verheugd dat we beslissen om er ook de avond door te brengen en we keren pas de volgende dag terug. De ganse nacht is de haven van Boulogne als gevolg van een zoeklicht verlicht geweest. De beweging in de haven is enorm. Wij tellen op een bepaald ogenblik veertig schepen aan de ingang. Het is de ontscheping van het Engelse leger die zonder onderbreking voortgaat. [1] Pas-de-Calais (Noord-Frankrijk) 4 augustus 1915
Nieuwe en lange brief van mijn dierbare familie. Na mijn treurige gedachten van gisteren had ik er nood aan. De brief heeft mijn moreel hersteld en me gewapend tegen nieuwe beproevingen. 2 augustus 1915
Ik ontvang een brief van mijn lieve Mélanie (gedateerd op 1 juni). Ze doet me een enorm plezier, te meer omdat ik geruime tijd zonder nieuws was. In de namiddag passeert de president van de Republiek in Calais. (…) Het is vandaag een jaar geleden dat ik mijn familie heb verlaten. Een jaar reeds! Hoe snel gaat de tijd voorbij, en wat voor gebeurtenissen zijn er sindsdien niet gebeurd! Hoeveel kameraden zijn er gedood en hoeveel mannen gesneuveld! Het is reeds een jaar geleden dat we Brussel verlieten, vervuld van vertrouwen en hoop. Een jaar geleden reeds dat we aanwezig waren bij de overhandiging van de vaandels aan het 2de, 3de, en 4de regiment Karabiniers, in dat schitterende Zoniënwoud en dat allemaal op een stralende zonnige dag. Hoeveel blijft er nog over van degenen die overlopend van enthousiasme de tricolore kleuren toejuichten ! De Gerlache, Van de Putte, Colsy, Stielemans, Picquet, Morkel, Blancgarin, Artan, Cammaerts, Van Damme en heel wat anderen zijn dood. Trichon, Guillaume, Van de Putte zijn gevangen samen met de dappere Vander Ghinste. Hoeveel gaan er nog sneuvelen voor dat mooie ideaal van vrijheid en onafhankelijkheid! Aan deze helden, aan deze verloren vrienden gaan vandaag mijn gedachten. Een brief van Françoise geeft me nieuws over mijn twee geliefden. |
Archives
November 2018
|
