28 maart
​
Geen enkel avontuur zal me tijdens deze campagne bespaard worden. Toen ik deze morgen naar het magazijn van de officieren ging om er enkele boodschappen te doen, sloeg het paard dat onze wagen voorttrok op hol. Onmogelijk om van onze wagen af te geraken. We vroegen ons reeds af hoe dat ging aflopen als we door een bocht in de baan, het voertuig gelukkig in de berm konden drijven. Doordat de wielen diep wegzonken in de modder, nam de snelheid af en een soldaat die er passeerde slaagde er in om de wagen te doen stoppen. Nauwelijks teruggekeerd zegt men me dat de verloven zullen ingetrokken worden, waarschijnlijk met het oog op militaire operaties, én dat ik best er kon van profiteren indien ik nog direct twee dagen wou verlof nemen. Ik laat het me geen twee keer zeggen, en ik tref onmiddellijk voorbereidselen voor mijn vertrek dat morgen zal plaats hebben. Ik zal naar Gravelines en Calais gaan.

24 maart
​
Een brief van mijn twee liefsten, gedateerd van 3 februari vervult mijn hart met vreugde. Ik ben blij te vernemen dat ze het alle twee goed maken. Mijn Augustake heeft haar eerste melktand verloren. De gelukkige jaren van mijn kind vloeien weg, en ik ben er niet om er van te genieten. Als men me haar als kind maar teruggeeft, ben ik tevreden! Dat deze vermaledijde oorlog snel moge gedaan zijn!

20 maart
​
Ik ben gisteren naar Hoogstade gegaan om er Ludger Pierard te zien en ik heb het genoegen gehad om hem te ontmoeten. Wij hebben lang over onze families gesproken. Dat deed ons alle twee goed.

19 maart
​
De dagen passeren met een ontmoedigende traagheid. Mijn nachten zijn slecht: ik slaap zeer slecht of helemaal niet. Het mooie weer heeft zich hersteld, maar er is geen kans om er van te profiteren. De hele dag vliegen vliegtuigen over Alveringem die er op shrapnelschoten worden ontvangen. Geen kans om buiten te gaan met het risico een stuk metaal op het hoofd te krijgen. Het kanon klinkt van alle kanten en vooral rond Ieper. Wanneer zullen we dat enerverende geluid niet meer horen? Hoe verlang ik er naar om mijn vrouw en mijn kind terug te zien! Hoe verveel ik me! Hoe verveel ik me!

13 maart
​
Na twee dagen die aangenaam verliepen met de vriendelijke familie Ducrocq en andere kennissen, ben ik gisteren terug in mijn kwartier aangekomen. De reis leek me niet te lang. Terugkerend via Gravelines zie ik Jules (broer) en Georges (neef). Deze laatste heeft een belangrijke gift ontvangen. Ik vergeet te zeggen dat ik in Calais een ring heb gekregen gemaakt van een klok van Reninge die Georges heeft zien neerhalen met obusinslagen. 

10 maart
​
Aangezien ik een lamp en enkele kleine voorwerpen nodig heb die ik bij mijn vertrek in Calais achtergelaten heb, vraag ik een verlof van twee dagen en ik verlaat Alveringem om 6 uur ’s morgens met de buurttram die me naar Elzentap brengt (vandaag gemeente Houtem). Doordat er in de tram geen venster meer is, vliegt de wind er binnen alsof hij er thuis is; hij zorgt er voor een bittere kou. In Elzentap wacht ik op de trein die me gedurende een twintigtal minuten in open lucht en in volle sneeuw naar Duinkerke zal brengen. Om me te verwarmen houd ik me dicht bij een locomotief die er gestationeerd staat. In Duinkerke verander ik van trein en vertrek uiteindelijk naar Calais waar ik om 12.30 uur aankom. Passerend in Gravelines zie ik er Jules (broer) gedurende enkele minuten. In Calais is iedereen blij me te zien. Ik kan niet gaan logeren in het huis waar ik ingekwartierd was, omdat het kind van het dienstmeisje er dezelfde morgen is gestorven. Het arme kleintje was twee dagen na mijn vertrek ziek geworden, en de arme moeder hield niet op met te herhalen dat ik het kind niet zou gestorven zijn indien ik was gebleven. Arme vrouw!

9 maart
​
Ik heb het onuitsprekelijke genoegen om een kaart van mijn twee geliefden te ontvangen. Het was zo lang geleden dat ik niets meer van hen had ontvangen. Hoe goed doet dit! Ach, dat ik niet naar jullie kan vliegen om er de moed op te doen die ik begin te missen.

7 maart
​
Het afschuwelijke weer duurt voort. Het sneeuwt gans de dag. Een brief van Ludger Pierard spreekt me vandaag van mijn dierbare familie. Hij biedt me aan om nieuws aan mijn lieve vrouw te bezorgen en ik aarzel niet om er van te profiteren.
 

6 maart
​
Het heeft de ganse nacht gesneeuwd, en het sneeuwt nog de ganse dag.

5 maart
​
Ik ben gisterenavond om 6 uur teruggekeerd van de hulppost. De post is ingericht in een huis dat gebombardeerd en vernield is. In de ruïnes is er een kamer die dienst doet als verbandpost. Zij is stevig gepantserd en kan zeker weerstaan aan projectielen van een tamelijk sterk kaliber. Aan deze eerste ruimte is een tweede klein en zeer laag lokaal verbonden waar men verblijft wanneer alles rustig is. Nacht en dag is er licht nodig, omdat er zich geen enkel venster bevindt. Deze post bevindt zich in een open veld, en daarrond exploderen dagelijks projectielen. Met lange tussenpauzen komt er een gekwetste aan en dan wordt alles weer rustig. Het is niet zonder een zekere opluchting dat men er zijn opvolger ziet aankomen. Ik heb twee foto’s van de hulppost.

2 maart
​
Ik ga om 5 uur naar het PSD (Poste de Secours Provisionaire). Gedurende de twee nachten die ik er zal doorbrengen, ben ik zeker dat ik niet zal slapen. Het is aan jullie twee, mijn liefsten, dat ik zal denken.

1 maart
​
Volgens een beurtrol verzekeren de dokters van het divisieregiment gedurende 48 uur een divisiehulppost. Mijn beurt begint morgen.