26 april
​
Sinds een viertal dagen heeft de zon zich verwaardigd om ons toe te lachen, maar sinds vier dagen luidt ook de noodklok die waarschuwt dat we moeten schuilen tegen de vijandelijke vliegtuigen en de projectielen die men hen toestuurt. Dat ik er geen enkele zie neertuimelen!

23 april
​
We maken hier voor de tweede maal Pasen mee, ongeduldig om onze ballingschap te zien beëindigen. Men zegt ons wel dat we in augustus of september in Brussel zullen zijn, maar waarop berusten deze voorspellingen? Ik weet het niet, maar ik geloof er in: men gelooft zo gemakkelijk wat men zo vurig verlangt.

19 april
​
Ik ben naar mijn regiment teruggekeerd waar me een verrassing wachtte: men heeft me een voorstel getoond waarbij men mij voordraagt voor de decoratie als ridder in de Leopoldorde. Zal men er gevolg aan geven? In werkelijkheid laat me dit eerder onverschillig. Ik heb de voldoening mijn plicht gedaan te hebben en dat volstaat voor mij.

17 april
​
Ik heb gisteren de ganse namiddag doorgebracht met Jules en Georges. Onnodig om te zeggen dat het de familie was die het meest over de tong ging. Wanneer zal de gelukkige dag komen dat we onze geliefden zullen terugzien?
 

14 april
​
Naar aanleiding van mijn benoeming stelt men me twee dagen verlof voor en natuurlijk neem ik dit aan.

13 april
​
Sinds drie dagen ontvang ik veel brieven om me geluk te wensen naar aanleiding van mijn benoeming. Veel van mijn vroegere ordonnansen, zelfs van 14 jaar geleden, zoals onder andere Draye, zijn niet de laatste om me te schrijven. Maar van al die brieven zou deze die van jullie twee komt, mijn liefste Mélanie en mijn dierbaar Augustake, me het meest gelukkig maken. Spijtig genoeg kan ik niet meer dan er op wachten.
 

10 april

Vandaag vliegen vijandelijk vliegtuigen over Alveringem en gooien er meerdere bommen. Onze luchtafweerkanonnen jagen ze op de vlucht.

8 april
​
Toen ik gisteravond omstreeks 8.30 u. aan tafel zat heeft men me per telefoon verwittigd dat mijn benoeming tot regimentsdokter 1ste klasse in het Staatsblad verschenen is. Ik ben natuurlijk zeer tevreden, maar hoe gelukkiger zou ik nog geweest zijn indien ik dit had kunnen vieren met jullie twee, mijn lieve Melanie en mijn dierbaar Augustake. Wanneer zullen jullie het vernemen? Ik hoop dat dit niet op zich zal laten wachten, omdat ik jullie onmiddellijk een kaart heb gestuurd om jullie het goede nieuws te melden.
 

5 april
​
Deze morgen omstreeks 8.30 uur zijn wij in onze post gebombardeerd. Twaalf obussen zijn op ons afgevuurd. Maar onze post is goed beschermd en we maken ons niet ongerust. Het resultaat van deze twee dagen voor onze divisie is 15 gekwetsten, waarvan een officier en drie doden. Twee van de gewonden zijn gestorven tijdens het transport, wat het aantal op vijf doden brengt. Ik kan onze ambulanciers niet genoeg bewonderen die de obussen en de kogels trotserend, dapper en stoïcijns hun werk doen. Ook onder hen zijn de verliezen groot. Zoveel medelijden ik voor hen had bij het begin van de campagne, zoveel achting en bewondering heb ik vandaag voor hen.
 

4 april
​
De hele nacht en de hele dag dondert het kanon rond ons. Van onze post zien wij de obussen en de shrapnels ontploffen. In de namiddag begint in de richting van Nieuwpoort een artillerieduel dat tot diep in de nacht duurt. Wij zien duidelijk het vuur van de twee artillerieën. Zonder ophouden vliegen vijandelijke vuurpijlen in de lucht. Men zou zeggen dat de Duitsers ongerust zijn. De horizon is onophoudelijk verlicht. Enkele zeldzame lichtkogels zijn door onze troepen gelanceerd, zoals gewoonlijk. Wij zien ook bliksemschichten boven Ieper.
 

3 april
​
De zonnige dagen zijn slecht voor het regiment. Enkel al gisteren hebben wij overdag 4 doden en 14 gekwetsten gehad en onze artillerie 4 doden waaronder een officier. Indien wij deze sector weldra niet verlaten blijft er geen enkele soldaat van het regiment over. Deze avond ga ik voor 48 uur naar de divisiehulppost. Nog twee dagen van isolement. Ik zal er dikwijls aan jullie twee denken, mijn geliefden. 

2 april
​
Ik ben deze morgen uit verlof teruggekomen. Ik ben de 30ste vertrokken en heb in Calais twee dagen doorgebracht met vrienden die ik er achtergelaten heb. Het weer was me goed gezind. Er was een stralende zon. Ik heb ervan geprofiteerd om een wandeling op het platteland te maken. Hoe komt men hier op adem! In tegenstelling tot wat er in Alveringem gebeurt, kan men hier tenminste rustig wandelen zonder angst om stukken ijzer op het hoofd te krijgen. Op de terugweg ben ik in Gravelines van de trein gestapt en ben ik enige tijd bij Jules en Georges gebleven. Vanaf Gravelines ben ik met de auto naar Adinkerke gereden waar men me opwachtte met de sidecar van het regiment waarvoor ik had getelefoneerd.