29 juni
​
Ik krijg orders om morgen Roesbrugge te verlaten en me naar Warhem te begeven. Ik ben gans de dag bezig mij voor te bereiden op mijn vertrek.

27 juni
​
Er arriveren zowel Franse als Engelse troepen. Vooral die laatsten stralen een kracht uit, die ons vertrouwen nog versterkt. Gans de dag en gans de nacht volgen ze mekaar op. Gisteren zijn er vier regimenten gepasseerd, muziekkapel op kop. Die bestaat uit fluitisten, tamboers en een grosse-caisse, die me aan het lachen brengt. Zoals alle die het ezelsvel beslaan, voert hij een ware gymnastiek uit. Wat een gedoe.
Nog nooit schoten de verschillende artillerieonderdelen zo veel als de laatste tijd. Gisterenvoormiddag vielen er weer 48 obussen van zwaar kaliber op Duinkerke. Binnenkort gaan hier formidabele evenementen plaatsvinden.

23 juni
​
Er is hier al vier dagen veel troepenbeweging. Onze aflossing door de Engelsen en de Fransen is begonnen. ’s Avonds lopen de straten vol soldaten van de infanterie, genie, jagers te voet, Anamieten en negers, die allemaal bij het Franse leger horen. Vannacht is de dokter die me bij het 8ste linieregiment vervangen heeft, licht gewond geraakt in zijn hulppost, door een obus. De gewonde die hij aan het verzorgen was werd gedood.

18 juni
​
Sedert 30 april houdt het goede weer aan. Op dit ogenblik heerst er een verstikkende warmte. Alles verdroogt op de velden. Als het niet vlug gaat regenen dreigt er een ramp.
Gisteren heb ik vernomen dat Emile Hambersin afgevoerd is met tuberculose. Gedurende drie jaar aan de vijandelijke kogels ontsnappen om dan overwonnen te worden door de bacil van Koch (toch ook een Duitser), kan er iets minder glorieus gebeuren? Arme Marie. Gelukkiglijk zal het nog een tijdje duren vooraleer ze het nieuws zal vernemen. Zonder deze vervloekte oorlog staat het vast dat de brave Emile aan deze verschrikkelijke ziekte zou ontsnapt zijn. De ene al wat vroeger dan de andere zal iedereen wel iets overhouden aan deze eindeloze campagne.
Deze namiddag werden we gezegend met een fors onweer, dat een paar uur duurde. Op dit ogenblik valt er een overvloedige, maar deugddoende regen. Die is welgekomen, want sedert 30 april is er geen meer gevallen. Er was overal watertekort.
Er wordt veel gepraat over ons vertrek uit deze sector, die zal overgenomen worden door de Fransen. Geduld.

12 juni
​
Sedert drie dagen defileert de 5de legerdivisie door de straten van Roesbrugge. Ze komen de 1ste divisie aflossen. Men heeft er geen idee van hoeveel materiaal ze met zich meeslepen. Ik vraag me steeds af wat een gezicht onze landgenoten zullen trekken wanneer we daarmee zullen terugkeren. Ons leger, dat er bij het begin van de vijandelijkheden miserabel aan toe was, is vandaag minstens twintig keer sterker en beter uitgerust dan in die periode.

11 juni
​
Verjaardag van ons huwelijk. Maar in welke triestige omstandigheden presenteert deze dag zich. Ver weg van mijn lieve echtgenote en mijn kleine dochter, zit ik hier op een klein kamertje, alleen, altijd alleen. Hoe verlang ik er niet naar om bij jullie twee terug te keren, mijn twee aanbedenen. En wat zou het leven voor mij iets mooier zijn, mocht ik weten dat jullie daarginds tevreden zijn. Wat een haat stapelt zich in mijn hart op tegenover jullie tirannen. Om ze te zien baden in hun bloed zou me enorm plezieren. Dat die gelegenheid zich binnenkort zou voordoen, dat is op dit ogenblik mijn grootste wens.

8 juni
​
We genieten van uitzonderlijke temperaturen. Het is extreem warm. Zodoende denken we er niet aan te gaan wandelen. De omgeving is nochtans mooi. De tijd gaat tamelijk snel voorbij. Het beheer van mijn hulppost slokt me volledig op. Ik voer ook regelmatig kleine operaties uit. Behalve een rondgang in mijn hospitaal, lees ik ’s namiddags. ’s Avonds na het avondeten breng ik een paar uur buiten door om met de mensen te praten, waarbij ik gehuisvest ben. Om 10 uur ga ik naar mijn kamer en lees nog tot 11 uur.

5 juni
​
Het doet me plezier nog eens een kaartje te hebben ontvangen van mijn teergeliefden. Net zoals zij snak ik naar het einde. Maar daarvoor hoop ik wraak te kunnen nemen op de Hunnen voor al het leed dat ze ons hebben aangedaan. Mijn afkeer neemt nog elke dag toe. Wat mij betreft, wil ik het betaald zetten aan al die onder mijn handen valt. Zodoende zullen we misschien de rekening kunnen vereffenen.

1 juni
​
Vandaag wordt mijn liefste Augusta zeven jaar, en ik zal niet bij haar kunnen zijn om samen met mijn lieve Mélanie haar verjaardag te vieren. Al de mooiste jaren van mijn kind worden me ontstolen. Wanneer gaat dit miserabel bestaan eens voorbij zijn? En toch mag het nu niet eindigen, we moeten eerst nog naar Duitsland. In dat land van bandieten dat de oorzaak is van al ons ongeluk en pijn. We moeten ons nog kunnen wreken. Ruïnes en rouw moeten er opgestapeld worden, net als bij ons. Ook daar moeten verjaardagen afgezonderd doorgaan, maar dan voor eeuwig. Wee de Pruisen die er zullen tegenkomen. Dat ras zou van de aardbol moeten verdwijnen. Maar aangezien we hen niet volledig zullen kunnen uitroeien, moeten we zo veel als mogelijk uitschakelen. Ja, geen medelijden. Onze wraak moet van die aard zijn dat ze er de volgende eeuwen nog de gevolgen van dragen. En zoals onze contreien ooit geterroriseerd werden door de Noormannen, moeten zij doodsbang worden enkel bij het horen van de naam Belgen: “van de razernij van de Belgen verlos ons Heer”.