31 januari
​
Gisteren, in de loop van de dag, is het weer gaan veranderen. ’s Nachts heeft het flink gesneeuwd. De temperatuur is nu zachter en het begint te dooien. Vannacht er opnieuw een aanval geweest, net naast de plaats waar het gisteren gebeurde. Gedurende ongeveer een uur hebben de kanonnen onafgebroken gebruld en was er het ritmische geratel van de mitrailleurs van beide legers. De moffen werden teruggeslagen, tamelijk veel lijken achterlatend.

30 januari
​
Het vriest nog steeds. De vijand heeft van het ijs gebruik gemaakt om een aanval in te zetten op een van de posten aan de Schildersbrug, maar deze werd tamelijk gemakkelijk afgeslagen. Vandaag eindigde de wedstrijd voor de muziekchefs. Die duurde twee dagen. Deze tweede dag was erg interessant. Twee chefs en drie onderchefs werden uitgeroepen. Er was plaats voor respectievelijk drie en vier.

28 januari
​
Het wordt nog kouder door een felle oostenwind. De kolen die we tot nog toe 5,80 frank betaalden, kost nu 8 frank, in Parijs zelfs 12,50 frank. Hopelijk vallen we niet helemaal zonder. Vermits de waterwegen toegevroren zijn, is het transport moeilijk geworden.

26 januari
​
Het blijft maar vriezen. Het kanaal en de rivieren liggen dicht en worden onmiddellijk herschapen in echte ijsvelden. Het is erg helder weer en de kanonnen bulderen zonder ophouden. Ik slaag er niet in mijn kamer te verwarmen. Vooral de voeten hebben het te verduren, want in mijn logement ligt er geen plankenvloer. Hopelijk treedt de dooi snel in, want er zijn al vele ongelukken gebeurd omwille van d koude. Een adjudant is op zijn post gestorven en een zeker aantal soldaten hebben bevroren voeten opgelopen. Anderzijds is het zo dat er, vermits de overstroming er niet meer is, aanvallen door de vijand te vrezen zijn. Het schijnt evenwel dat ze er ook voor vrezen, want ’s nachts breken ze het ijs.

23 januari

Het vriest hard, het is te koud om buiten te komen. Maar wat maakt het uit, ik weet me wel te vermaken. Men dringt er weer op aan om een groot concert te organiseren. Deze keer heb ik toegezegd, en ik ga er iets van maken waar nog lang zal over nagepraat worden. Er gaat een muziekkorps van het 18de linieregiment opgericht worden, en ik werd aangeduid om in de jury te zetelen om een dirigent aan te duiden.
​
Deze morgen kreeg ik een kaartje uit Zwitserland, verstuurd door een juffrouw De Groote, die me nieuws meldt van mijn twee dierbaren. Ze stelt ook voor dat ik via haar ook nieuws over mij zou overbrengen. Ik ga er onmiddellijk op in.

21 januari
​
Ik ben terug in Wulpen, waar ik bij de koster ingekwartierd ben. Deze keer wacht er me een verrassing. Die brave mensen hebben in mijn kamer een piano geïnstalleerd. Ze wisten dus dat ik door nood aan had en ze hebben zich de moeite getroost om mijn verlangen te bevredigen, dat ik evenwel nooit uitgesproken had. De tijd vliegt zodoende nu wel sneller voorbij.

19 januari
​
Ik word voorgedragen voor het Oorlogskruis, met als motivering: “voor de moed en toewijding waarmee hij zich in alle omstandigheden kwijt van zijn functies als hoofdarts bij het regiment en bij het uitvoeren van de diverse missies waarmee hij werd belast gedurende deze campagne.” Aangezien ik nog niet dood ben heeft dit weinig kans op slagen.

17 januari
​
Het begint te dooien. Het weer is afschuwelijk, het regent, het sneeuwt en de wind blaast met orkaankracht. We beginnen ons voor te bereiden op de verhuis, want we keren binnenkort terug naar het slagveld. Ik hoor u al vragen hoe ik mijn tijd in De Panne heb besteed. Op een uniforme en eentonige manier. Ik sta op om 7u30. Om 8u15 ga ik ontbijten in de villa van de Sanlis, waar onze mess gevestigd is. Om 9 uur ga ik naar mijn bureau om het papierwerk te ondertekenen en om de mannen te ontvangen die een tegenonderzoek moeten ondergaan. Omstreeks 11 uur keer ik terug en lees of schrijf een beetje. Om 13 uur middagmaal. Ik ben twee keer gaan aperitieven bij de kolonel. Om 14u30 keer ik opnieuw terug en blijf voor de rest van de dag binnen. Als avondmaal maak ik voor mezelf een bouillon met blokjes. Gans de namiddag en gans de avond lees ik. De herbergen zijn open van 16 tot 19 uur. Ik ben er slechts 2 à 3 keer geweest. Ik verveel me. Om terug te keren is er geen verlichting. Het is zo donker dat men tegen iedereen op botst die men tegenkomt. Rond 17 uur in de namiddag maak ik mezelf een kop thee. Tegen 23 uur sluit ik de boeken en ga ik slapen. Indien ik had kunnen beschikken over een piano, zou de tijd veel aangenamer voorbij zijn gegaan. Dat plezier is me helaas niet gegund. Het zal een mooie dag zijn wanneer ik dat weer zal kunnen, zeker als het voor jullie twee is dat ik kan spelen.

15 januari
​
Het heeft gesneeuwd, alles is wit. Mijn gedachten gaan naar een andere winter die we samen doorbrachten op een nog meer verlaten plaats. Wat waren we toen toch gelukkig. We vonden het er lang niet zo slecht. We beschikten enkel maar over twee kleine kamertjes, die echter de grote verdienste hadden ons dichter bij mekaar te brengen. Wat een mooie dagen beleefden we daar. En dan een deel van een andere winter die we met ons drieën in Beverlo beleefden. Wie had toen kunnen vermoeden dat we meerdere winters van elkaar zouden gescheiden zijn en dat geleefd zou hebben als een vogel op een tak. Vandaag hier, morgen daar, te midden van al de gevaren van deze afschuwelijke oorlog en zonder in de mogelijkheid te zijn contact te hebben met mijn twee teergeliefden. Wat is het leven op die manier toch triestig. We moeten de moed levendig houden om aan alle miserie te weerstaan.
.

10 januari
​
Het is zo lang geleden dat ik nog iets heb vernomen van mijn teergeliefden. Dat is niet hun fout, maar wel van die vermaledijde Pruisen, die ons het nieuws van onze families onthouden, in de hoop ons daarmee te ontmoedigen. Ze vergissen zich deerlijk, want zoiets wakkert onze haat alleen maar aan. Als we ooit de gelegenheid krijgen bij hen binnen te trekken, zullen er velen zijn die nooit nog iets zullen schrijven.

7 januari
​
Meer en meer laten de miseries van de oorlog zich gevoelen. Sedert enige tijd drink ik geen koffie meer, en ik voel me er veel beter bij., want het was daardoor dat ik zoveel last had aan de maag. Die pijn is nu volledig weg. Nu blijkt echter dat er niet voldoende melk meer is. Er is enkel nog geconcentreerde melk, en dat is voor iemand die niets anders drinkt toch niet hetzelfde. Ik zal nu beginnen met cacao te drinken, maar ik weet dat ik dat snel moe zal zijn. Wat moet ik anders doen? Ik zal ook afwisselen met thee. Ik hoop aldus te kunnen overleven tot het einde van deze catastrofe. Ik hoop dat het aan mijn teergeliefden niets ontbreekt. Dat is mijn grootste bezorgdheid.

4 januari
​
Grote opschudding in De Panne. President Poincaré en generaal Nivelle zijn op officieel bezoek gekomen bij de koning. Bij hun aankomst zijn ze te voet door het dorp getrokken. Zoals gebruikelijk bij dergelijke gelegenheden, zijn er een aantal ere- en oorlogslegioenen uitgereikt aan degenen met de minste ruggengraat. En dan te zeggen dat die rubberen mannen niet zullen nalaten te vertellen dat die eretekens hen gegeven werden voor hun moed. Telkens weer worden er op die manier decoraties uitgedeeld, zodat men het op de duur eervoller zou gaan zien om ze niet te krijgen. Van die laatsten kan ten minste gezegd worden “dat zijn mannen die recht in hun schoenen staan”.

2 januari
​
Het 18de linieregiment verlaat De Panne naar een kantonnement in Bulskamp. Het 8ste blijft achter. Zo worden we voor her eerst gescheiden. Tot nog toe waren beide regimenten, waarvan het ene uit het andere voortgevloeid was, steeds samengebleven. Zowel officieren, als soldaten gingen erven uit dat ze onder dezelfde vlag vochten. De brutale scheiding van vandaag toont nu het tegendeel aan. Voor velen voelt het aan als een afscheuring. Het is ongelooflijk vast te stellen hoezeer men aan zijn regiment verbonden is, waarmee men gevochten en geleden heeft. We hopen allemaal dat de afwezigheid van onze makkers van korte duur zal zijn.

1 januari
​
Mijn eerste gedachten en eerste wensen voor het nieuwe jaar gaan naar jullie, mijn liefste echtgenote en liefste dochter. Maar ook naar mijn dierbare moeder en de ganse familie. Moge dit jaar ons wachten niet langer op de proef stellen en mogen wij terug bij elkaar zijn, gelukkig en in goede gezondheid in ons dierbaar en triomferend België.