25 februari
​
De kalmte houdt aan. Geen kanonnen en vliegtuigen meer.  Het leven is veel aangenamer bij de gedachte dat we niet moeten vrezen dat er iets op ons hoofd zal vallen en dat we ’s avonds kunnen gaan slapen in de wetenschap dat we ’s anderendaags de zon zullen terugzien of in dit geval de mist. Helaas is dit slechts de stilte voor de storm.

20 februari
​
Ten gevolge van de dooi ploeteren we nu door de modder, die tot aan onze kuiten reikt. Er heerste ook een dichte mist, en sedert 3 dagen hebben we geen kanon meer gehoord.
Ook sedert 3 dagen houd ik me, behalve voor het concert in Wimereux, ook actief bezig met een concert dat in het theater in Wulpen zal gegeven worden op 4 maart. Dat bezorgt me veel werk, maar het verbreekt ook de eentonigheid van mijn bestaan.

17 februari
​
Het is aan onze tafel de gewoonte om, wanneer een van de disgenoten iets aangenaams overkomt, om dat te vieren. Dus, gisteravond ter gelegenheid van het toekennen van het oorlogskruis aan kapitein Honey, adjudant van generaal Bosquet, en mijzelf, hebben we dat naar gewoonte gevierd. We waren met tien aan tafel.  Bij het dessert bracht de generaal een toost uit, waarop ik antwoordde met speech op rijm. Het was min of meer een terugblik op alles wat zich in ons midden heeft afgespeeld. Ik oogstte er veel succes mee. Nadien was er een muziekstonde. We beleefden zodoende een uitstekende avond.

16 februari
​
Ik heb mijn twee vorige dagboeken in bewaring gegeven bij mr. Decrocq-De Wilde, rue Neuve 113bis in Calais. Ik hoop dat de vrede ons zal komen verrassen vooraleer het nieuwe dagboek volgeschreven zal zijn.
Het eerste wat ik eraan toevertrouw zijn twee dikke kussen voor mijn liefste Mélanie en twee voor mijn kleine Augusta.
De 15de is een dag geweest vol aangename verrassingen. Zoals ik reeds liet uitschijnen in mijn notities van de 14de, ben ik gisteren naar Wimereux geweest, samen met twee vrienden: commandant De Groote en onderluitenant Tahon. We zijn in Wulpen met de wagen vertrokken om 7u45. Om 9u45 waren we in Calais. Daar heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn tweede dagboek weg te brengen. Er wordt geklaagd over het tekort aan brood, niet omdat er geen bloem zou zijn, maar wel door het gebrek aan gist. Er is ook schaarste aan kolen, suiker en petroleum. Om 10u45 vertrokken we uit Calais en kwamen in Wimereux aan om 11u30. We werden ontvangen door mevrouw en juffrouw Michel, echtgenote en dochter van onze luitenant-generaal.
We nemen er het middagmaal en houden daarna een repetitie met het oog op het concert dat door die dames is opgezet. We overlopen het programma van wat een mooi feest beloofd te worden. Om 17 uur keren we terug en bij onze passage in Ambleteuse stoppen we bij het Grand Hôtel, waar ik reeds dikwijls gegeten heb. Een hartelijke ontvangst door de eigenaars maakt dat we, op hun verzoek, enkele stukken zingen en op piano begeleiden. Wanneer we vertrekken staat de patron erop dat we een grote leeuwerikenpastei meenemen. Om 19 uur zijn we in Oye, waar we aan de officieren van het depot van de 6de divisie gaan vragen om te blijven eten. Samen met die mannen, die ons als vrienden ontvangen, eten we de uitstekende pastei op. Om 22 uur komen we aan in Wulpen.
We zijn nog maar pas uitgestapt, wanneer we vijandelijke vliegtuigen boven ons zien langs vliegen om bommen te gaan werpen op Veurne en omgeving. Enkele ogenblikken nadien horen we effectief explosies. Wanneer hun sinistere taak erop zit, passeren de moordenaars opnieuw een beetje nadien.
Wij begeven ons naar de officierenmess, want we weten dat ze nieuwsgierig zijn om inlichtingen over onze uitstap te krijgen. We waren echter nog maar pas in de zaal aangekomen wanneer iedereen rechtstond en begon ta applaudisseren en riepen “Leve de dokter”, waarna ze de Brabançonne inzetten. Ik sta volledig versteld van die demonstratie en weet niet waaraan die toe te schrijven is. Ik probeerde uit al het lawaai nog iets op te maken, wanneer ik de kolonel zag opstaan en me kwam omhelzen en feliciteren. Op dat moment besefte ik dat men me deze morgen officieel het oorlogskruis had toegekend “voor de moed en toewijding waarvan hij blijk heeft gegeven gedurende zijn lange aanwezigheid aan het front.” Daar bovenop, want alle goede zaken komen per drie, krijg ik een frontstreep, voor de voorbije 12 maanden. Binnen twee maanden zal ik er een tweede krijgen na 18 maanden. Om 23 uur ging ik slapen.

14 februari

Deze nacht heeft een enorme kanonnade ten zuiden van Pervijze me uit mijn slaap gehouden.
Morgen ga ik naar Wimereux voor de eerste repetitie van het concert dat voorzien is voor 5 maart aanstaande.
Aangezien ik morgen in Calais langskom, heb ik besloten om hier dit dagboek af te sluiten en het samen met het eerste veilig op te bergen. Ik had gedacht dat de oorlog voorbij zou zijn geweest vooraleer het eerste dagboek vol zou zijn geschreven. Ik hoop en verlang vurig dat ik het in het derde zal kunnen hebben over mijn terugkeer bij mijn teergeliefden Mélanie en Augustake. Het ga jullie goed mijn meest beminden en wees gelukkig. Ik omarm jullie met gans mijn ziel en ik druk jullie liefdevol aan mijn hart.

13 februari
​
Het concert of beter gezegd het feest, waarover ik het had op 23 januari, zal niet doorgaan. Ziehier de reden. We hadden voorzien om twee komische opera’s te spelen: “De Vioolspeler” en “De Kapelmeester”. Alles was klaar. Ik had een tenor en een bariton vastgelegd, die behoren tot de zanggroep van het front. Toen de repetities gingen beginnen liet men me weten dat indien niet alle leden van voormelde groep mochten deelnemen, ook de anderen hun medewerking niet mochten verlenen. Degenen die men me opdrong waren een Vlaamse zanger en een komiek. Ik moet er geen tekening bijmaken om te zeggen welk effect dit zou hebben gegeven op het voorziene spektakel. Bij een dergelijke absurditeit twijfelde ik geen moment. Er werd onmiddellijk beslist om aan dergelijke belachelijke voorwaarden die men ons opdrong niet toe te geven, zodat het feest afgelast werd.

12 februari
​
Commandant De Groote van de artillerie is me komen opzoeken om mijn medewerking te vragen voor een concert dat luitenant-generaal Michel van onze divisie gaat aan bieden aan de Engelsen in  Wimereux, nabij Boulogne. Ik het aanvaard, vermits het een beetje afwisseling zal brengen in ons monotoon bestaan. Vanaf morgen ga ik er me mee bezighouden. We zullen waarschijnlijk enkele malen naar Wimereux moeten gaan om te repeteren met de zangeres die er verblijft. Die excursies zullen met da auto gemaakt worden. Aangezien het landschap er zeer mooi is (Wimereux ligt op vier kilometer van Ambleteuse, waar ik menig aangenaam uur heb doorgemaakt) zal dat me zeker niet tegenstaan.

11 februari
​
Nu begint het te dooien. We ploeteren weer door de modder. We zijn wel blij dat het ijs wegsmelt, want dat zorgt ervoor dat de vijand geen handje meer kan toesteken.

9 februari
​
Ik heb deze morgen een ceremonie bijgewoond die zeer triestig was en die veel indruk op me heeft gemaakt. Het komt me voor dat we nog erg gevoelig zijn, want iedereen die aanwezig was, en het waren er vele, waren zeer aangedaan. Een jonge arts werd gedood door onze laffe vijanden op het moment dat hij hulp ging bieden aan twee gewonde soldaten (die nadien overleden). De begrafenis vond deze morgen plaats in De Panne. Veel dokters, officieren, verpleegsters en het muziekkorps van het 5de linie waren aanwezig. De kist die met kransen was bedekt, stond opgesteld in de conferentiezaal. Aan weerszijden van het lijk zat een verpleegster. Het waren twee zusters, waarvan er een de verloofde van de overledene was. Daartegenover in die grote zaal zaten nog eens een vijftigtal verpleegsters (Dohlen was lang verbonden geweest aan L’Océan) en alle officieren. Luitenant-kolonel Gislain en Depage spraken een oratie uit. Beiden schetsten de carrière van de ongelukkige jongeman en beiden hadden troostende woorden over voor de kleine verloofde, die nauwelijks aan te zien was. Vooral Depage had ontroerende woorden voor haar. Meer dan een dame weende, en wij, met onze geliefden in gedachten, beten op onze lip om niet hetzelfde te doen. Wanneer de kist opgetild werd, ondersteunden twee dames van het hospitaal de verloofde. Zij volgde de rouwstoet naar de kerk en wanneer de dienst voorbij was, ging ze mee naar het kerkhof van Adinkerke, waar hij begraven werd, nadat hij in een voorlopige kist was gelegd. Dat was het moment van de laatste scheiding en onmiddellijk achter mij gooide ze wenend een beetje aarde op degene die ze had bemind. Een officier van de generale staf moest haar ondersteunen. We kenden en hielden allemaal van deze twee jonge verliefden, want eens hun dienst erop zat, hielden ze samen een clubje voor dames in het salon van het hospitaal, waar ze een zeer charmante groep vormden. Nog een arm hart dat gebroken wordt. Dohlen is de tweede arts die door de vijand gedood werd. Ik heb ook het verdriet gekend bij het overlijden van mijn vriend, de regimentsarts 1ste klasse, Paul Ragé, die ook op het appel zal ontbreken.

8 februari
​
Oh, vreugde zonder weerga! Ik heb vandaag een kaartje van mijn twee geliefden gekregen, gedateerd in december. Ik heb met plezier gelezen dat mijn dierbare Mélanie, Augusta, moeder en zuster het goed stellen, en ook dat mijn Jeanninneken het goed doet op school. Dat verwondert me echter geenszins, gezien de talrijke bewijzen van haar ontluikende intelligentie. Ze gaat zeker de interesses van haar papa overnemen. Moge de dag van onze terugkeer spoedig aanbreken! Ik hoop er vurig op en wacht er met ongeduld op.

5 februari
​
Het heeft vannacht veel gesneeuwd. Er ligt een tapijt van 10 cm dik. We zijn zwaar onder de indruk van het nieuws van het verbreken van de diplomatieke betrekkingen tussen de Verenigde Staten en Duitsland, want we vragen ons af hoe onze landgenoten in bezet België achterblijven van af nu zullen bevoorraad worden. Wat de oorlog zelf betreft, zijn we natuurlijk blij, want het ziet er naar uit dat we eer een nieuwe bondgenoot zullen bij krijgen, hetgeen het einde van de oorlog zou bespoedigen.

3 februari
​
De vorst blijft ons kastijden. Vannacht hebben de moordenaars twee bommen gegooid op Veurne. Naar het schijn t zijn er gewonden gevallen.

1 februari
​
Gisteravond zijn vier man, waaronder een adjudant op een verkenningsopdracht, in het water gevallen. De adjudant en een van de anderen zijn verdronken. Triestig einde na 30 maanden campagne.