30 juli 1915

Om acht uur ’s avonds werden vijf bommen op Gravelines gegooid, allen op het Hotel des Messageries waar de ateliers van de meesterkleermaker van de genietroepen zijn gevestigd. Een van de projectielen veroorzaakt schade aan veel uniformen. Wat een geluk dat ik gisteren mijn kaki tenue heb gedragen, anders zou het met de rest vernield zijn geweest. In de stad zijn een meisje en een Franse soldaat gedood.

29 juli 1915

Rond middernacht vliegt een vijandelijk vliegtuig opnieuw boven de stad en gooit meerdere bommen die niet meer dan materiële vernieling veroorzaken. Dezelfde nacht werden drie bommen op Petit-Port-Philippe gegooid, zonder resultaat.

27 juli 1915

Een enorm vliegtuig vliegt omstreeks 14 uur over Calais maar wordt snel op de vlucht gejaagd door ons luchtafweergeschut. De stad vertoont sinds enige tijd een bijzonder aspect. Op bepaalde uren zijn het verkeer en de beweging zeer intens. Belgische, Engelse en Franse soldaten gaan er schouder aan schouder voorbij, het is echt wel de stad van de triple alliantie, of beter de entente. De verschillende uniformen door elkaar zijn het meest opvallende beeld. Nochtans is het sinds dat het Belgische leger een kaki uniform heeft, vrij moeilijk om hen te onderscheiden van de Engelsen. Er zijn zelfs enkele Fransen die het ook dragen. In alle hoeken rijzen Engelse barakken en tenten op. Deze natie treft hier immense voorbereidingen. Als men ze ziet, zou men zeggen dat ze zich in Calais en in Frankrijk voor jaren installeren.

De stad wordt doorkruist door zware voertuigen, sommigen voortgetrokken door paarden, anderen zijn benzineauto’s  of op basis van stoom, allen vervoeren constructiemateriaal of steenslag voor het onderhoud van de wegen. Nieuwe spoorwegen zijn gelegd waar men treinen ziet passeren volgeladen met troepen, ofwel geblindeerde treinen. Dagelijks komen Engelse troepen aan. Zij blijven een dag en vertrekken dan naar het front, of naar de kwartieren die hen zijn toegewezen en waar ze worden samengebracht.

Op de binnenkanalen is er een voortdurend komen en gaan van boottransporten geladen met proviand, veevoeder en munitie.

Overal is er een drukke activiteit, niet alleen in de stad maar ook in de naburige plaatsen zoals Gravelines waar onze opslagplaatsen zijn, en in Bourbourg waar men twee grote hospitalen in de vorm van barakken heeft gebouwd. Een voor de Belgen en een voor de Fransen. Het is een ware troost om al dat werk te zien, en dat geeft de indruk van een groot vertrouwen in het vervolg van de militaire operatie.

21 juli 1915

Het is vandaag de nationale Belgische feestdag. Geen optreden, geen Te Deum. Aan enkele huizen en aan openbare monumenten wapperen de Belgische en Franse vlaggen. De dag passeert zoals een gewone dag.

19 juli 1915

Helemaal hersteld, ik herneem mijn dienst. Er passeert geen dag zonder dat wij in de straten van Calais ganse stoeten van vluchtelingen zien passeren. Dit is zodanig gewoon geworden dat men er niet meer aan denkt om het te vertellen. Het is reeds zo sinds we hier zijn.

18 juli 1915

Ik voel me beter vandaag en ben bijna hersteld, dank zij de goede zorgen waarmee ik omringd ben. Nu zal het zich niet meer voordoen.

17 juli 1915

Wat een treurige nacht heb ik doorgebracht! Deze morgen ben ik ziek en lijd ik op mijn eentje pijn. In ballingschap, ver van hen waarvan ik houd. Wat een leegte rond mij! Hoe triestig en ontmoedigend is deze eenzaamheid in deze omstandigheden. Deze dag heeft mij nog somberder gemaakt door de verjaardag van de dood van mijn betreurde vader. Wat is er sindsdien allemaal niet gebeurd! En sinds een jaar heeft de dood met zijn valse vervloektheid grote slagen toegebracht.

15 juli 1915

Toen ik deze morgen op de weg naar Gravelines reed, vloog een zwaluw zich te pletter op mijn auto waardoor hij onmiddellijk dood was. De toevallige dood van dat kleine diertje heeft mij een slecht gevoel bezorgd.

5 juli 1915

Een mooie en lange brief van mijn twee dierbaren. Liefste kleine Mienekepoes die nog eens ongesteld is geweest. Het is onbetwistbaar haar dieet dat hiervan de oorzaak is. Dat ik toch niet bij haar ben. Al die ellende die zou vermeden zijn. Hoe beklaag ik je, mijn lieve Mélanie, voor alle zorgen die je op dit ogenblik hebt. Aan de ene kant Augustake die zich slecht aanpast aan haar nieuwe voeding en aan de andere kant haar arme moeder van wie het leven altijd maar slechter wordt. Ik wens vurig dat de operatie binnenkort kan uitgevoerd worden. Het zal een grote weldaad voor haar zijn en een grote troost voor jou.

1 juli 1915

Ik lees met plezier de postkaart die mijn twee geliefden me vandaag sturen. Zij delen me mee dat zij sinds 8 mei niets meer van mij hebben ontvangen, nochtans heb ik hen sindsdien zeven keer geschreven. Vanaf nu zullen we door middel van postkaarten moeten corresponderen. Omdat dit moffenongedierte vindt dat zij te veel tijd verliest door brieven te lezen, zij die ons allen niet alleen een jaar hebben afgenomen, maar die de wereld ook nog een halve eeuw achteruit hebben gedraaid.

30 juni

De afgelopen twee weken is er niets noemenswaardig gebeurd. Vandaag ontvang in brieven van mijn broer Jules en mijn zus. Iedereen vindt dat we te lang van mekaar verwijderd zijn.