Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart! Het feest van mijn dierbare moeder! Voor de derde keer zal de dag voorbij gaan zonder dat ze mijn wensen ontvangt. Wat een lange martelgang! Deze dag die over het algemeen in vreugde voorbij gaat is op dit ogenblik intriest en eindeloos lang. Ik weet nauwelijks iets te verzinnen om de tijd door te brengen. De zon is nauwelijks opgegaan of ik wens al om de nacht terug te zien en deze laatste is nog eindelozer omdat ik niet slaap. Mijn slapeloosheid heeft zich opnieuw van mij meester gemaakt, en met haar mijn kwellende gedachten. Ik zie dan opnieuw de zoete dagen van vroeger, en in combinatie met de zwaarmoedigheid en het rouwgevoel van vandaag huiver ik en voel ik de dood in mijn gemoed. Eertijds omgeven door affectie leef ik nu in het midden van algemeen egoïsme. Waarom zou men zich bezig houden met zijn buur? Zal hij morgen nog leven? De zelfkwelling is voor mij de grootste vijand. Hij sloopt mijn energie en stompt mijn wil af? Ik bestrijd het wel omdat ik mijn twee liefsten wil terugzien. Zal mijn brein weerstaan aan de kracht. Ik heb schrik, ik heb echt schrik.