Ik krijg een kaartje verstuurd op 2 oktober door mijn lieve echtgenote, waarmee ze me meedeelt dat nonkel Pierre is overleden. Dat maakt me heel ongelukkig. Ik had hem heel graag en hij mij. Ik heb Brussel verlaten zonder afscheid te kunnen nemen. Op de leeftijd die hij toen had, was het weinig waarschijnlijk hem nog levend terug te zien, na zo’n lange afwezigheid. Nog een aanklacht erbij jegens de vervloekte Duitsers. Ik hoop dat het moment waarop we het hen betaald kunnen zetten, vlug aanbreekt, want ik dorst naar wraak. Mijn teergeliefde Mélanie, zou het je lukken om ons liefste Mienken te laten inschrijven in de school van de Clovislaan. Het is om er wanhopig van te worden indien de Brusselse administratie dit niet zou toelaten. Hebben wij die lijden en onze plicht doen geen recht op enige erkentelijkheid? Ik vraag me af wat hier dan nog doen.