3 oktober
Gisteravond werd er alarm geblazen in de Franse sector, naast de onze. Het was gelukkiglijk maar van korte duur.
Ik vernam dat Georges ter observatie was opgenomen in het hospitaal van Calais. Ik sprak af met Jules om mekaar op 4 oktober in die stad te ontmoeten om samen onze neef te bezoeken. Alles was goed geregeld en om 3 uur zou ik me op weg begeven, wanneer ik vernam dat mijn verlof geweigerd was. Je kan je mijn ontgoocheling voorstellen, want er was geen middel meer om Jules te verwittigen van deze misrekening, net zomin als onze vrienden in Oye, waarvan ik de intentie had van de gelegenheid gebruik te maken om hen ook te bezoeken.
Wat heb ik al teleurstellingen moeten meemaken gedurende deze oorlog, en voor de rest in gans mijn militaire carrière. Men zou echt gaan denken dat men zoekt om me te ontmoedigen en me weerzin te doen krijgen. Ze kunnen tevreden zijn, want ze slagen er maar al te goed in. Arme lifste echtgenote, al zijn mijn trekken niet onherkenbaar geworden, is mijn karakter het des te meer. Ik die altijd opgewekt was, ben nu neerslachtig en zwijgzaam geworden. Ik vlucht van iedereen weg, vooral van militaire uniformen, die ik nu veracht. Enkel de herinnering aan jullie beiden en de familie houden me recht. Ik mag hopen dat ik bij mijn terugkeer mijn karakter van vroeger moge terugvinden, want de dag van vandaag is het niets minder dan asociaal. Ik sluit me op om er met jullie samen te zijn, want de walging van het militaire milieu blijft maar stijgen en dreigt me te verdrinken. Hoeveel maanden dat zal dat nog aan mij moeten knagen? Ik hoop dat het weldra zal afgelopen zijn, want wat voor een morele en intellectuele ellende zal ik anders meebrengen? Ik besef dat mijn nota’s droevig zijn, maar ikzelf ben het des te meer. Na gedurende zesentwintig maanden zijn plicht te hebben gedaan en dan zo miskend te worden, zoals bij mij het geval was, en dan op de koop toe de enige dag verlof die ik vroeg geweigerd te zien, daar waar er dagelijks officieren een week vrij krijgen. Het wordt me teveel. Ik walg ervan. Mijn enige wens op dit moment is om samen met jullie van het leger weg te vluchten, naar een plek waar ik het leger en zijn ongerechtigheid kan vergeten. Ik weet dat mijn moreel zeer laag is, maar ik kan er niets aan doen. Ik kan niet meer vechten, ik heb er de moed niet meer voor. Ik sla op drift, weldra zal ik schipbreuk lijden.
Gisteravond werd er alarm geblazen in de Franse sector, naast de onze. Het was gelukkiglijk maar van korte duur.
Ik vernam dat Georges ter observatie was opgenomen in het hospitaal van Calais. Ik sprak af met Jules om mekaar op 4 oktober in die stad te ontmoeten om samen onze neef te bezoeken. Alles was goed geregeld en om 3 uur zou ik me op weg begeven, wanneer ik vernam dat mijn verlof geweigerd was. Je kan je mijn ontgoocheling voorstellen, want er was geen middel meer om Jules te verwittigen van deze misrekening, net zomin als onze vrienden in Oye, waarvan ik de intentie had van de gelegenheid gebruik te maken om hen ook te bezoeken.
Wat heb ik al teleurstellingen moeten meemaken gedurende deze oorlog, en voor de rest in gans mijn militaire carrière. Men zou echt gaan denken dat men zoekt om me te ontmoedigen en me weerzin te doen krijgen. Ze kunnen tevreden zijn, want ze slagen er maar al te goed in. Arme lifste echtgenote, al zijn mijn trekken niet onherkenbaar geworden, is mijn karakter het des te meer. Ik die altijd opgewekt was, ben nu neerslachtig en zwijgzaam geworden. Ik vlucht van iedereen weg, vooral van militaire uniformen, die ik nu veracht. Enkel de herinnering aan jullie beiden en de familie houden me recht. Ik mag hopen dat ik bij mijn terugkeer mijn karakter van vroeger moge terugvinden, want de dag van vandaag is het niets minder dan asociaal. Ik sluit me op om er met jullie samen te zijn, want de walging van het militaire milieu blijft maar stijgen en dreigt me te verdrinken. Hoeveel maanden dat zal dat nog aan mij moeten knagen? Ik hoop dat het weldra zal afgelopen zijn, want wat voor een morele en intellectuele ellende zal ik anders meebrengen? Ik besef dat mijn nota’s droevig zijn, maar ikzelf ben het des te meer. Na gedurende zesentwintig maanden zijn plicht te hebben gedaan en dan zo miskend te worden, zoals bij mij het geval was, en dan op de koop toe de enige dag verlof die ik vroeg geweigerd te zien, daar waar er dagelijks officieren een week vrij krijgen. Het wordt me teveel. Ik walg ervan. Mijn enige wens op dit moment is om samen met jullie van het leger weg te vluchten, naar een plek waar ik het leger en zijn ongerechtigheid kan vergeten. Ik weet dat mijn moreel zeer laag is, maar ik kan er niets aan doen. Ik kan niet meer vechten, ik heb er de moed niet meer voor. Ik sla op drift, weldra zal ik schipbreuk lijden.
